Ένα από τα αγαπημένα μου και από τα σημαντικότερα αντικείμενα της συλλογής μου είναι αυτό το μικρό παιδικό ποδήλατο.... Βρέθηκε σε ένα παλιό ποδηλατάδικο στην επαρχία, ξεχασμένο για πάνω από 30 χρόνια, κουκουλωμένο και σκεπασμένο κάτω από παλιούς μουσαμάδες και κάποιες παλιοκουβέρτες. Από ότι μου είπε ο ποδηλατάς, το ποδήλατο το είχαν πάει για κάποια επισκευή και για κάποιο άγνωστο λόγο δεν επέστρεψαν ποτέ να το πάρουν.....έτσι το ποδήλατο αφού δεν ενδιαφέρθηκε κανένας ξεχάστηκε , ''πέρασε και η μόδα του'', όπως μου είπε και ο μάστορας όταν τον ρώτησα ''πως και δεν το πήρε κανένας τόσα χρόνια;'' και έτσι βρέθηκα εγώ ο τυχερός να είμαι ο επόμενος ιδιοκτήτης του.
Έχω μια θεωρία γενικά γύρω από την ζωή η οποία περνάει και στα ποδήλατά μου..... πιστεύω λοιπόν πως υπάρχουν μία με δύο κρίσιμες φάσεις στην ζωή μας που αν τις ξεπεράσουμε αντέχουμε για πολλά χρόνια πλέον αλώβητοι..... έτσι και με τα περισσότερα ποδήλατα που έχω βρει, εφόσον δεν καταστράφηκαν το διάστημα που ήταν εγκαταλελειμμένα νομίζω πως δεν θα πάθουν ποτέ τίποτα και από κανέναν. Γιατί πιστεύω πως θα τα ακολουθεί πάντα η αγάπη που τους έχω ακόμα και όταν θα αλλάξουν χέρια -άλλωστε κανείς δεν ζει αιώνια - αφού θεωρό πως είναι πολύ σκληρό και δύσκολο για κάποιον, ακόμα και αν είναι κάτι άγνωστο για αυτόν, να συμπεριφερθεί βίαια σε κάτι που έχει τόση αγάπη ''επάνω του''.
Για φανταστείτε να βρείτε κάποτε μία όμορφη.... παλιά κορνέτα! γυαλισμένη, καλά συντηρημένη..... ακόμα και αν δεν ξέρεις από μουσική και επί της ουσίας το όργανο σου είναι άχρηστο, δεν μπορείς να του συμπεριφερθείς βίαια.... το πιθανότερο είναι να το μαζέψεις και στην τελική, ακόμα και να το χαρίσεις σε κάποιον που θα εμπιστευθείς. Το τελευταίο το γράφω και με αφορμή κάποιο μήνυμα που δέχτηκα πριν λίγο καιρό από έναν φίλο... τον Βασίλη, ο οποίος βρήκε επάνω σε ένα καρότσι ενός μετανάστη όπου μάζευε παλιοσίδερα, ένα μικρό κοριτσίστικο σκελετό από ένα VELAMOS...... Η πιο συγκινητική βέβαια στιγμή της όλης ιστορίας είναι όταν ο Βασίλης πήγε να δώσει λεφτά στον εξαθλιωμένο μετανάστη για να του αγοράσει το ποδήλατο που όδευε προς την ανακύκλωση...... Σας πληροφορώ παρ' όλη την ανάγκη του αρνήθηκε να πάρει χρήματα και ήθελε να του το χαρίσει!!
Για πείτε μου λοιπόν έχω άδικο; Είμαι 100% σίγουρος πως αυτό που έσωσε και τα δύο ποδήλατα ήταν η αγάπη των παιδιών που τα είχαν. Και στις δύο περιπτώσεις..... -το ένα από τύχη, και το άλλο απλά γιατί ξεχάστηκε-....., γλύτωσαν και βρέθηκαν να δίνουν και πάλη χαρά στον καινούριο ιδιοκτήτη τους όπου τα θαυμάζει και αυτός σαν μικρό παιδί ..... και ας είναι τεράστιος για το μπόι τους και κοντά στα 40....
Εδώ θα δείτε κάποιες φωτογραφίες του Raleigh αφού ήταν και η αφορμή για να γραφτούν όλα αυτά ..... το Velamos του Βασίλη θα το δείτε σε άλλη ανάρτηση σε λίγο καιρό όταν θα είναι ολοκληρωμένο καθώς όπως έγραψα υπάρχει μόνο το πλαίσιο.
Φώτος λοιπόν......
Έχω μια θεωρία γενικά γύρω από την ζωή η οποία περνάει και στα ποδήλατά μου..... πιστεύω λοιπόν πως υπάρχουν μία με δύο κρίσιμες φάσεις στην ζωή μας που αν τις ξεπεράσουμε αντέχουμε για πολλά χρόνια πλέον αλώβητοι..... έτσι και με τα περισσότερα ποδήλατα που έχω βρει, εφόσον δεν καταστράφηκαν το διάστημα που ήταν εγκαταλελειμμένα νομίζω πως δεν θα πάθουν ποτέ τίποτα και από κανέναν. Γιατί πιστεύω πως θα τα ακολουθεί πάντα η αγάπη που τους έχω ακόμα και όταν θα αλλάξουν χέρια -άλλωστε κανείς δεν ζει αιώνια - αφού θεωρό πως είναι πολύ σκληρό και δύσκολο για κάποιον, ακόμα και αν είναι κάτι άγνωστο για αυτόν, να συμπεριφερθεί βίαια σε κάτι που έχει τόση αγάπη ''επάνω του''.
Για φανταστείτε να βρείτε κάποτε μία όμορφη.... παλιά κορνέτα! γυαλισμένη, καλά συντηρημένη..... ακόμα και αν δεν ξέρεις από μουσική και επί της ουσίας το όργανο σου είναι άχρηστο, δεν μπορείς να του συμπεριφερθείς βίαια.... το πιθανότερο είναι να το μαζέψεις και στην τελική, ακόμα και να το χαρίσεις σε κάποιον που θα εμπιστευθείς. Το τελευταίο το γράφω και με αφορμή κάποιο μήνυμα που δέχτηκα πριν λίγο καιρό από έναν φίλο... τον Βασίλη, ο οποίος βρήκε επάνω σε ένα καρότσι ενός μετανάστη όπου μάζευε παλιοσίδερα, ένα μικρό κοριτσίστικο σκελετό από ένα VELAMOS...... Η πιο συγκινητική βέβαια στιγμή της όλης ιστορίας είναι όταν ο Βασίλης πήγε να δώσει λεφτά στον εξαθλιωμένο μετανάστη για να του αγοράσει το ποδήλατο που όδευε προς την ανακύκλωση...... Σας πληροφορώ παρ' όλη την ανάγκη του αρνήθηκε να πάρει χρήματα και ήθελε να του το χαρίσει!!
Για πείτε μου λοιπόν έχω άδικο; Είμαι 100% σίγουρος πως αυτό που έσωσε και τα δύο ποδήλατα ήταν η αγάπη των παιδιών που τα είχαν. Και στις δύο περιπτώσεις..... -το ένα από τύχη, και το άλλο απλά γιατί ξεχάστηκε-....., γλύτωσαν και βρέθηκαν να δίνουν και πάλη χαρά στον καινούριο ιδιοκτήτη τους όπου τα θαυμάζει και αυτός σαν μικρό παιδί ..... και ας είναι τεράστιος για το μπόι τους και κοντά στα 40....
Εδώ θα δείτε κάποιες φωτογραφίες του Raleigh αφού ήταν και η αφορμή για να γραφτούν όλα αυτά ..... το Velamos του Βασίλη θα το δείτε σε άλλη ανάρτηση σε λίγο καιρό όταν θα είναι ολοκληρωμένο καθώς όπως έγραψα υπάρχει μόνο το πλαίσιο.
Φώτος λοιπόν......
 |
| Παρέα με παιχνίδια από άλλες εποχές |
 |
 |
| Παρόλο το μέγεθος δεν υπολείπεται σε ποιότητα καθώς είναι όλο ''ντυμένο'' με Sturmey archer |
 |
| Και ένα αρκετά σπάνιο τιμόνι καθώς το μέγεθος είναι μινιατούρα των μεγάλων αλλά με ακριβός την ίδια ποιότητα |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.