Γιατί αγαπήσαμε τα διπλοσκέλετα........

Έτοιμο για δουλειά κάθε πρωί...........
εδώ και πενήντα χρόνια 

Είδη ποδηλάτων υπάρχουν και έχουν φτιαχτεί πάρα πολλά, όμως τα διπλοσκέλετα ήταν τα ποδήλατα που πραγματικά αγάπησε ο φτωχός νότος, και ειδικά στην Ελλάδα όπου η εξάπλωσή τους άρχισε την εποχή του μεσοπόλεμου, κάπου την δεκαετία του 20΄από τα στοιχεία που έχω καταφέρει να βρω .. μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 70΄όπου λόγω της ανάπτυξης, και της αύξησης του βιοτικού επιπέδου, τα ποδήλατα αυτά άρχισαν να χάνονται, καθώς πλέον το όνειρο του έλληνα για αυτοκίνητο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά… Ο λόγος που αυτά τα ποδήλατα κατέκτησαν στην κυριολεξία την Ελλάδα, ήταν η αντοχή , και φυσικά η απλότητα της κατασκευής τους καθώς μπορούσες εύκολα να τα επισκευάσεις με ένα κατσαβίδι, μία πένσα, ή ακόμα και με ένα σφυρί στην αυλή του σπιτιού σου. Αυτά τα ποδήλατα δεν αγοράζονταν και δεν φτιάχνονταν για να αρέσουν.. δεν είχαν την πληθωρική ομορφιά ενός αμερικάνικου cruiser της τότε εποχής, ούτε και της αριστοκρατικές γραμμές ενός εγγλέζικου superb, αλλά άντεχαν όσο κανένα άλλο τα βάρη της οικογένειας, πήγαιναν τον εργάτη στη δουλειά του, και έφερναν το μεροκάματο στο σπίτι … Με λίγα λόγια αυτά τα ποδήλατα σε πολλές περιπτώσεις, έχουν πραγματικά μεγαλώσει φαμίλιες, και έχουν σπουδάσει παιδιά.. Έχω έναν γείτονα, -στην παλιά μου γειτονιά- τον κυρΜίμη … αυτόν τον άνθρωπο των θυμάμαι χρόνια επάνω στο goebel του, να γυρνά κάθε μεσημέρι κατάκοπος από την δουλειά του … ο κυρΜίμης δούλευε στης οικοδομές , … ζωσμένος με το ζωνάρι όπου είχε τα καρφιά, και στο πλάι το σκερπάνι του, κάτασπρος από την σκόνη και τα τσιμέντα, καβάλα επάνω στο ποδήλατο, να κάνει αργά κουρασμένος πετάλ, με ανοιχτά τα πόδια και ανάμεσα στα γόνατα το στενό τιμόνι του goebel… καλοκαίρια και χειμώνες με ήλιο και βροχή. Το απόγευμα πλυμένος και καθαρός… έβαζε το δεξί πόδι πρώτα στο πετάλ, έσπρωχνε με το άλλο και εν κινήσει καβάλαγε το ποδήλατό του, για να πάει στο καφενείο… Ο άνθρωπος αυτός έχει χτίσει το μισό Ναύπλιο με τα χέρια του, και έχει σπουδάσει και παντρέψει τέσσερα παιδιά… Γνωρίζοντας αρκετές τέτοιες ιστορίες δεν μπορείς παρά να στέκεσαι μπροστά σε αυτά τα ποδήλατα με σεβασμό …. Γιατί μπορεί να μην έτρεξαν σε κανέναν αγώνα, να μην πήραν μετάλλια, να μην υπήρξαν ούτε καν, καθαρά και γυαλιστερά παρά μόνο την ημέρα που αγοράστηκαν … κράτησαν όμως πιστά τον λόγω για τον οποίο αγοράστηκαν…. να υπηρετούν πολλές φορές ακόμα και μέχρι θανάτου τον ιδιοκτήτη τους.

.......Και άλλοτε εγκαταλελειμμένο στην τύχη του
με μοναδικό σύμμαχο την ποιότητά του

Όταν έφτιαχναν αυτά τα ποδήλατα οι ποδηλατοβιομηχανίες …. το τελευταίο που πρέπει, μάλλον να τους απασχολούσε ήταν το βάρος, καθώς ο γνώμονας ήταν η αντοχή και η αξιοπιστία… πολλές φορές όταν τρίβω ή όταν δένω τέτοια ποδήλατα, έχω δει κάποια στοιχεία που με τα σημερινά δεδομένα θα μας άφηναν άναυδούς, π.χ τα φτερά από ένα RALEIGH DTT.. πραγματικά, όποιος έχει πιάσει στα χέρια του ένα τέτοιο φτερό μπορεί να καταλάβει τη εννοώ …. μάλλον -με τα σημερινά δεδομένα- δεν θα χρειαζόμασταν σχάρα, θα μπορούσαν άνετα να φορτωθούν κατευθείαν στα φτερά! Δεν είναι τυχαίο που το Βismarck με την lepper την 6αρα φορεμένη φτάνει τα 22-23 κιλά ….
Και όμως….. αν τα οδηγήσεις ξεχνάς το βάρος τους, στην αρχή είναι κάπως, μέχρι να τους ‘’πάρεις’’ τις πρώτες πεταλιές.. μετά πάνε μόνα τους, στιβαρά και αγέρωχα.. η στάση του σώματος … ‘’αυτοκρατορική’’ όπως λέει και ο φίλος μας ο Ηλίας… Στο οπτικό σου πεδίο έχεις την μεγάλη ρόδα με το μπροστά φτερό, και το έμβλημα επάνω…. την κουδουνάρασου και το μεγάλο φως με τον διακόπτη, και ο μοναδικός ήχος …το αργο τακ,τακ στο 20αρι γρανάζι…