Χαράλαμπος Ραφαηλίδης ... ο κατασκευαστής.

Γενικά στην σχέση μου με το ποδήλατο θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου μάλλον ως τυχερό... και δεν αναφέρομαι μόνο στα....ποδήλατά μου,  αλλά πιο πολύ στους ανθρώπους που έχω γνωρίσει αλλά και στις ιστορίες που έμαθα μέσα από την ενασχόληση  με τα  παλιά ποδήλατα.

Εδώ το πολύ παλιό μαγαζί....

       Έτσι λοιπόν, εκτός από τις ιστορίες των κατόχων παλαιών ποδηλάτων μεγάλο ενδιαφέρων παρουσιάζουν και οι ιστορίες των μαστόρων που επισκεύαζαν αυτά τα ποδήλατα. Εκτός από τους ιδιοκτήτες και τις πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες  τους  θα δούμε πως ήταν τα πράγματα και με τα μάτια ... των ειδικών, δηλαδή των μαστόρων αλλά και τις συνθήκες που έβγαζαν το μεροκάματο τους.  

  Με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία και τον κόπο όλων τους θα ξεκινήσω πρώτα με την ιστορία ενός ξεχωριστού ανθρώπου στην ελληνική ιστορία του ποδηλάτου καθώς υπήρξε ο 1ος Έλληνας κατασκευαστής ποδηλάτων  με την βιοτεχνία HERMES όπου έδρευε στο Ναύπλιο.... ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή..

το λογότυπο της εταιρείας

   Μέσα τις δεκαετίας του 50... ο Χαράλαμπος Ραφαηλίδης νεαρός τότε εργάζεται στο ποδηλατάδικο του πατέρα του που σημειωτέων λειτουργεί από το 1928... η Ελλάδα, μια φτωχή χώρα που έχει  βγει από τον μεγάλο πόλεμο αλλά και από έναν αιματηρό εμφύλιο,  το βιοτικό επίπεδο στο ναδίρ και το μεροκάματο δύσκολο, και για να βγει, το μαγαζί δεν περιοριζόταν μόνο στην επισκευή ποδηλάτου αλλά και σε ότι χρειαζόταν κατσαβίδι. Μάλιστα... όπως χαρακτηριστικά  μου είπε ο μάστορας έκαναν επισκευή σε μηχανάκια και το μαγαζί ήταν γενικά μηχανουργείο αλλά και ολίγον σιδεράδικο για μικροκατασκευές, ''μέχρι και μηχανές για μωσαϊκά επισκευάζαμε Γιώργο και μάλιστα με καλά μεροκάματα '' ..... και έτσι περνάν οι μέρες του νεαρού Χαράλαμπου, με κατσαβίδι και μουτζούρα...

          Υπάρχουν όμως και οι ευκαιρίες στην ζωή των ανθρώπων,  φτάνει να τις δούμε και να τις εκμεταλλευτούμε και καμιά φορά είναι αυτές που μας ξεβαλτώνουν  και μας δίνουν ώθηση για παραπέρα... έτσι συνέβη και στην ιστορία μας. 

          Ο μάστορας  έβγαζε μεροκάματο εκείνο τον καιρό φτιάχνοντας  μεντεσέδες σε κάτι σιδερένιες πόρτες στον αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου... έτσι λοιπόν είχε γνωριστεί με τους αρχαιολόγους και μάλιστα κάθε πρωί έκανε και τον ταξιτζή με το μηχανάκι του σε έναν μεγάλο καθηγητή Ολλανδό αρχαιολόγο με τον οποίο ανέπτυξε πολύ καλή φιλία..... ο Ολλανδός γνώριζε φυσικά πολύ καλά τα αρχαία ελληνικά και για το λόγο ότι τα είχε διδακτή πρόσφατα στο σχολείο  και ο Χαράλαμπος μπορούσαν και κουβέντιαζαν και μάλιστα σε καλό επίπεδο.

          Έτσι λοιπόν έγιναν φίλοι οι δυο τους και όταν ο αρχαιολόγος χρειάστηκε να κάνει μια μεγάλη έρευνα στην ευρύτερη περιοχή τις Επιδαύρου για τα βότανα του Ασκληπιού και χρειάστηκε μόνιμα οδηγό για να τον πηγαίνει στα βουνά και στα χωριά της Αργολίδας  ο μάστορας ήταν η πιο εγγυημένη επιλογή. Έτσι και έγινε.. κάθε πρωί ο Χαράλαμπος βουρρρ με το μοτοσακό του και από πίσω ο αρχαιολόγος να ''οργώνουν'' τα βουνά τις Επιδαύρου και να ανακαλύπτουν ένα σωρό βότανα και γιατροσόφια όπου είχαν περάσει από γενιά σε γενιά στους ντόπιους κατοίκους τις γύρω περιοχής...

Το παλιό μαγαζί του Χαράλαμπου.... 

          Όταν λοιπόν τελείωσε η έρευνα, απόλυτα ευχαριστημένος από την βοήθεια του μάστορα.... ο καθηγητής ρώτησε αν μπορούσε να τον βοηθήσει κάπου και αυτός ...  Τότε αρπάζοντας την ευκαιρία ο Χαράλαμπος του απαντά πως ''ναι θα ήθελα να με βοηθήσεις να σπουδάσω στην Γερμανία μηχανικός!'' Ο καθηγητής συγκινήθηκε και του έδωσε τον λόγο του πως θα τον βοηθήσει..... και έτσι έγινε....μέσο κάποιας γνωριμίας του αρχαιολόγου,  μετά από λίγο καιρό και εν έτη 1957  ο Χαράλαμπος βρέθηκε στο Μόναχο στο κολέγιο μηχανικών και μάλιστα σε ένα από τα καλύτερα αφού μπορούσες να μπεις μόνο αν ήσουν γόνος οικογένειας μηχανικών.  Η ζωή στη Γερμανία δύσκολή με πολλή δουλειά και καθόλου χρήματα αλλά γνώσεις και τεχνικές που στην Ελλάδα δεν θα τις έβλεπες ούτε στον ύπνο σου.... μάλιστα το κολέγιο εκτός από τα θεωρητικά μαθήματα  έστελνε τους μαθητές του σε διάφορα εργοστάσια για την πρακτική τους και έτσι ο μάστορας βρέθηκε σε πολλά εργοστάσια, με μεγαλύτερο την Sachs όπου και παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

        Μετά από 6 χρόνια και κάπου το 1963 επιστρέφει στην Ελλάδα και στο μαγαζί του πατέρα του για να εργαστεί..... όταν όμως έχεις μια τέτοια εμπειρία,  και τον χαρακτήρα του Χαράλαμπου δύσκολα κάθεσαι στα αυγά σου.... έτσι δεν άφησε σεμινάριο και εκπαίδευση που γινόταν στα μεγάλα εργοστάσια στην Ευρώπη που να μην έλαβε μέρος.... Hercules και Motobecane είναι μόνο μερικές από τις εταιρείες που εκπαιδεύτηκε όπως φυσικά και η παλιά του γνώριμη Sachs. 

....εδώ ο φίλος μου ο Αντώνης
στο βάψιμο των ποδηλάτων

.... και εδώ τα ποδήλατα έτοιμα περιμένουν το δρόμο για τα ποδηλατάδικα

      Εκείνη την εποχή στην Γερμανία συντελούνταν το μεγάλο γερμανικό θαύμα, με μια βιομηχανία να βρίσκετε σε οργασμό και μια χώρα όπου ήταν το όνειρο και ο παράδεισος κάθε φιλόδοξου μηχανικού, έτσι λοιπόν και ο δικός μας μάστορας επηρεασμένος από αυτά που γίνονταν εκεί, αποφάσισε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα και να φτιάξει την δικιά του μονάδα παραγωγής ποδηλάτων. Αφού πια είχε μαζέψει αρκετή εμπειρία και τεχνογνωσία εν έτη 1978 βγαίνει το πρώτο ποδήλατο..... εδώ να πούμε πως είχαν προηγηθεί παλαιότερα και άλλες κατασκευές ειδικών ποδηλάτων για διάφορες χρήσεις όπως τρίκυκλα κ.τ.λ..  Το πρώτο ποδήλατο λοιπόν με τα σήματα της Ηermes ήταν ένα παιδικό 16αρι το οποίο έκανε επιτυχία και σιγά -σιγά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε σε 7 τύπους η γκάμα της εταιρείας που ξεκίναγε από το παιδικό και έφτανε στο διπλοσκέλετο 28αρι   Η παραγωγή στο maximum έφτασε στα 100 ποδήλατα τον μήνα και τα ποδήλατα τα έφτιαχναν μαζί με τον γιο του τον Αντώνη στην βιοτεχνία όπου είναι και το σημερινό μαγαζί  του. Μάλιστα.... μετά από πολύ κόπο και παρόλο που ήταν η μοναδική ελληνική εταιρία με απόλυτα ανταγωνιστική τιμή και  με ''δια βίου εγγύηση'' στα ποδήλατά της κατάφερε να τον εμπιστευτούν και τα ''ελληνικά ταχυδρομεία'' κάπου το 1992 με 600 ποδήλατα, όπως και τα ''ελληνικά διυλιστήρια'' με επίσης σημαντικό αριθμό ποδηλάτων.

.......η παιδική σειρά

     Δυστυχώς όμως η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία, και ως συνήθως  καταβροχθίζει κάθε προσπάθεια και πρωτοβουλία που αντιλαμβάνεται ότι κάνουν τα παιδιά της και έτσι το 1994 η Hermes τελειώνει και ο κυρΧαράλαμπος κουρασμένος και απογοητευμένος από την παντελείς έλλειψη βοήθειας και στήριξης βγαίνει στην σύνταξη και σήμερα απολαμβάνει την βαρκούλα του και το ψάρεμα που τόσο  είχε στερηθεί  με την δουλειά.    

Υ.Σ   να αναφέρω πως η οικογένεια έχει και άλλον ένα παλιό ποδηλατά των ξάδελφο του Χαράλαμπου τον μαστροΚαλατζή όπου θα σας  πω την ιστορία σε προσεχή ανάρτηση.    

Ευχαριστώ τον Αντώνη Ραφαηλίδη, γιο του Χαράλαμπου για το φωτογραφικό υλικό. 

΄το ποδήλατο Hermes των ΕΛΤΑ

...εδώ ο μάστορας πριν αρκετά χρόνια επισκευάζει ένα hercules....

.... και εδώ σήμερα με το τσιγαράκι του στο χέρι ''κεντάει''
που και που καμιά ρόδα για κάνα φίλο.