Ελευθέριος Πέρρας.... ο μάστορας των Raleigh

Ένα ποδηλατάδικο όπου σε πιάνει δέος όταν μπεις από τα αντικείμενα που έχει μέσα είναι του μαστροΛευτέρη..... ένα μαγαζί γεμάτο κειμήλια και ιστορία όπου διατηρεί από το 1960 μέχρι και σήμερα στο Βέλο Κορινθίας.... ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή.
      ..... 1947 η κατάσταση στη Ελλάδα απλά χαώδης,   ο μικρός και αμούστακος Λευτέρης πιάνει δουλειά για τα ''προς το ζην'' σε ένα μεγάλο και πολύ παλιό  ποδηλατάδικο της Κορίνθου..... το ποδηλατάδικο του Κεσέλογλου. Εκεί κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο, και πρώτο-μαθαίνει τα κατσαβίδια και τα ποδήλατα.... αφού έκατσε δύο χρόνια έφυγε από εκεί και πάει για δουλειά σε άλλο παλιό ποδηλατάδικο όπου το διατηρούσε ένας πολύ παλιός ποδηλατάς... πάλι στην Κόρινθο, όπου λεγόταν Δημ. Γετίμης.... εκεί έμεινε ο μάστορας για περίπου ενάμιση χρόνο.

εδώ νεαρός στο κατάστημα
ΠΟΔΗΛΑΤΑ-ΜΟΤΟΣΑΚΑ
<<ΑΝΤΑΛΑΚΤΙΚΑ>>
ΔΗΜ.ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

 Εδώ να πούμε πως ήταν πολύ συνηθισμένο για την εποχή, νέα παιδιά να μαθαίνουν τέχνη δίπλα σε παλιούς μάστορες και όχι σε σχολές.... έτσι λοιπόν και ο μάστρο-Λευτέρης διδάχτηκε το ποδήλατο αλλά και τα.....''μοτοσακά'' όχι σε σχολή με τετράδιο και μολύβι , αλλά στο μεγαλύτερο καθημερινό σχολείο, με μουτζούρα και κόπο.

..και μια πιο κοντινή...παρέα με bismarck και όπως
 χαρακτηριστικά έγραφε το διαφημιστικό
η ταμπέλα επάνω στα ποδήλατα
''ΜΠΙΣΜΑΡΚ
ο βασιλεύς
των ποδηλάτων'' 

      Κάπου το 1950-51 ο μικρός ακόμα  Λευτέρης πιάνει δουλειά  στο μαγαζί του Δημ. Αθανασόπουλου.... το μεγαλύτερο ποδηλατάδικο της Κορίνθου. Εδώ να πούμε πως το συγκεκριμένο κατάστημα υπήρξε σταθμός στην ζωή του μάστορα... και ναι μεν γιατί το συγκεκριμένο ποδηλατάδικο ήταν μεγάλη σχολή για την εποχή  του, αλλά και γιατί ο μάστορας εκεί γνώρισε και την μελλοντική του σύζυγο η οποία είναι και αδελφή του Αθανασόπουλου. Γενικά η οικογένεια Αθανασόπουλου ήταν οικογένεια ποδηλατάδων στην Κορινθία με καταστήματα που διατηρούσαν και τα άλλα δυο αδέλφια της οικογένειας..... τον Τάκη Αθανασόπουλο στο Κιάτο, και τον Κώστα Αθανασόπουλο  στο Ξυλόκαστρο.... Το κεντρικό ποδηλατάδικο που δούλευε και ο δικός μας Λευτέρης στην Κόρινθο, ήταν ποδηλατάδικο 2ης γενιάς με πιο παλιό απ'όλους ποδηλατά  τον Γιώργο Αθανασόπουλο πατέρα των τριών μαστόρων αλλά και πεθερό πια του  μαστρο-Λευτέρη.
   Όπως σωστά θα καταλάβατε ο μάστορας μπήκε σε πολύ μεγάλη ποδηλατική οικογένεια με μεγάλους και έμπειρους μαστόρους αλλά και σωστούς επαγγελματίες του χώρου... έτσι λοιπόν σαν μέλος πλέον της οικογένειας και αυτός εξελίχθηκε σε έναν καλό, σωστό επαγγελματία και μάστορα.. και  το 1960, μόλις γύρισε από το στρατό άνοιξε το δικό του ποδηλατάδικο στο Βέλο Κορινθίας με αντιπροσωπείες των Raleigh, Bismarck, και Goricke.. αλλά και των Motobecane, όπου μάλιστα έφερνε και τα μοτοποδήλατα της συγκεκριμένης εταιρίας. Μέσα εκεί λοιπόν πέρασε την ζωή του... μεγάλωσε και έθρεψε την οικογένειά του με αγάπη για το ποδήλατο αλλά και πολλή κόπο.... εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους μαστόρους με εξειδίκευση μάλιστα στα Raleigh και πέτυχε μεγάλες πωλήσεις στην γύρω περιοχή, με πολλά από αυτά να τα επισκευάζει ο γιος του και να τα χαίρονται ευχαριστημένοι πελάτες ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια..   
       Ο μάστορας δεν δουλεύει τώρα πια... πηγαίνει κάθε πρωί στο μαγαζί παίρνει την καρέκλα του... κάθετε συνήθως στο απέναντι πεζοδρόμιο και μαζί με τους φίλους του που μαζεύονται σχολιάζουν την καθημερινότητα ''και την κατάντια που έχει περιέλθει ο τόπος'' όπως  συχνά μου λέει..... Εδώ θα ήθελα να αναφέρω πως ο μαστρο-Λευτέρης  είναι από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες.... ένας άνθρωπος που πραγματικά χαίρεσαι να ακούς να μιλά, και δεν σας κρύβω πως πολλές φορές όταν έχω κενό στην δουλειά κάθομαι και εγώ στο απέναντι πεζοδρόμιο και λέμε τα δικά μας.... τότε μου λέει -εκτός από την επικαιρότητα-  και ποδηλατικές φυσικά ιστορίες από άλλες εποχές... όπως τότε... πριν από πολλά  χρόνια που είχε πάει στην Πατησίων στην εταιρία Ηansa- Bismarck του Παπαδόγιαννη ...την αντιπροσωπία  αυτών των ποδηλάτων για να τα φέρει στο Βέλο... επίσης πως ο ίδιος ντίλερ που έφερνε τα Βismarck  πολλές  φορές του έφερνε και  King ..... ακόμα για μια φορά που του επέστρεψε μια ολόκληρη παρτίδα που είχαν ελαττωματικούς λαιμούς και δεν μπορούσαν να περάσουν σωστά τα ποτήρια... καθώς όπως έχουμε ξαναπεί τα ποδήλατα έρχονταν σε κομμάτια και η συναρμολόγηση τους γινόταν στα ποδηλατάδικα...... '' Γιώργο τότε επισκευάζαμε τα πετάλια... αλλάζαμε μπίλιες στο πίσω γρανάζι... όχι σαν σήμερα που τα αλλάζεις και τα πετάς, έτσι βγάζαμε τότε το μεροκάματο''  όπως χαρακτηριστικά μου λέει... μάλιστα όταν τον ρωτάς για μάρκες και φτάσεις να τον ρωτήσεις και για τα Raleigh.... εκεί  αλλάζει, και με σοβαρό και επιβλητικό  ύφος σου λέει '' Ο βασιλιάς Γιώργο..... ο βασιλιάς οοόλων των ποδηλάτων''...

....και στο σήμερα... μαζί με τον γιο του. 

    Το κατάστημα  τώρα πια το διατηρεί    ο Τάσος... ο γιος του μάστορα, και συνεχίζει να επισκευάζει τα εναπομείναντα παλαιά ποδήλατα της γύρω περιοχής, αλλά και  τα πιο σύγχρονα  με τον παραδοσιακό τρόπο που έμαθε από τον πατέρα του....μέσα στο μαγαζί έχει ακόμα πάρα πολλά κειμήλια.... σκελετά, ποδήλατα, και διάφορα ανταλλακτικά και για να μην αρχίσετε και τρέχετε να σας πω.... πως και ο Τάσος είναι συλλέκτης, πολύ καλός γνώστης των αντικειμένων και φυσικά γνωρίζει πολύ καλά το τι έχει στα χέρια του....
     Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον μάστορα που μου μίλησε για την ζωή του... τις φωτογραφίες που με άφησε να τραβήξω......να του ευχηθώ να είναι γερός,  και να δηλώσω πως με τιμά η φιλία του, η καλημέρα του... αλλά και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε.

μέσα στο κατάστημα εκτός από ποδήλατα υπάρχει πολύ μεγάλη συλλογή
με πρωτότυπες φυσικά αφίσες εποχής...

εντυπωσιακή συλλογή με RALEIGH στα χαρτιά τους  αλλά και άδετες Dunlop

πανέμορφες αφίσες.....

σπάνιο ελληνικό κουδούνι εποχής... μάρκας ''AZAR''

πανέμορφα παλαιά κουδούνια......

αλλά και ένα διαφημιστικό από το κατάστημα του Αμηρά... 

και μία αφίσα για τους πολύ γρήγορους της τότε εποχής 

          
       

Χαράλαμπος Ραφαηλίδης ... ο κατασκευαστής.

Γενικά στην σχέση μου με το ποδήλατο θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου μάλλον ως τυχερό... και δεν αναφέρομαι μόνο στα....ποδήλατά μου,  αλλά πιο πολύ στους ανθρώπους που έχω γνωρίσει αλλά και στις ιστορίες που έμαθα μέσα από την ενασχόληση  με τα  παλιά ποδήλατα.

Εδώ το πολύ παλιό μαγαζί....

       Έτσι λοιπόν, εκτός από τις ιστορίες των κατόχων παλαιών ποδηλάτων μεγάλο ενδιαφέρων παρουσιάζουν και οι ιστορίες των μαστόρων που επισκεύαζαν αυτά τα ποδήλατα. Εκτός από τους ιδιοκτήτες και τις πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες  τους  θα δούμε πως ήταν τα πράγματα και με τα μάτια ... των ειδικών, δηλαδή των μαστόρων αλλά και τις συνθήκες που έβγαζαν το μεροκάματο τους.  

  Με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία και τον κόπο όλων τους θα ξεκινήσω πρώτα με την ιστορία ενός ξεχωριστού ανθρώπου στην ελληνική ιστορία του ποδηλάτου καθώς υπήρξε ο 1ος Έλληνας κατασκευαστής ποδηλάτων  με την βιοτεχνία HERMES όπου έδρευε στο Ναύπλιο.... ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή..

το λογότυπο της εταιρείας

   Μέσα τις δεκαετίας του 50... ο Χαράλαμπος Ραφαηλίδης νεαρός τότε εργάζεται στο ποδηλατάδικο του πατέρα του που σημειωτέων λειτουργεί από το 1928... η Ελλάδα, μια φτωχή χώρα που έχει  βγει από τον μεγάλο πόλεμο αλλά και από έναν αιματηρό εμφύλιο,  το βιοτικό επίπεδο στο ναδίρ και το μεροκάματο δύσκολο, και για να βγει, το μαγαζί δεν περιοριζόταν μόνο στην επισκευή ποδηλάτου αλλά και σε ότι χρειαζόταν κατσαβίδι. Μάλιστα... όπως χαρακτηριστικά  μου είπε ο μάστορας έκαναν επισκευή σε μηχανάκια και το μαγαζί ήταν γενικά μηχανουργείο αλλά και ολίγον σιδεράδικο για μικροκατασκευές, ''μέχρι και μηχανές για μωσαϊκά επισκευάζαμε Γιώργο και μάλιστα με καλά μεροκάματα '' ..... και έτσι περνάν οι μέρες του νεαρού Χαράλαμπου, με κατσαβίδι και μουτζούρα...

          Υπάρχουν όμως και οι ευκαιρίες στην ζωή των ανθρώπων,  φτάνει να τις δούμε και να τις εκμεταλλευτούμε και καμιά φορά είναι αυτές που μας ξεβαλτώνουν  και μας δίνουν ώθηση για παραπέρα... έτσι συνέβη και στην ιστορία μας. 

          Ο μάστορας  έβγαζε μεροκάματο εκείνο τον καιρό φτιάχνοντας  μεντεσέδες σε κάτι σιδερένιες πόρτες στον αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου... έτσι λοιπόν είχε γνωριστεί με τους αρχαιολόγους και μάλιστα κάθε πρωί έκανε και τον ταξιτζή με το μηχανάκι του σε έναν μεγάλο καθηγητή Ολλανδό αρχαιολόγο με τον οποίο ανέπτυξε πολύ καλή φιλία..... ο Ολλανδός γνώριζε φυσικά πολύ καλά τα αρχαία ελληνικά και για το λόγο ότι τα είχε διδακτή πρόσφατα στο σχολείο  και ο Χαράλαμπος μπορούσαν και κουβέντιαζαν και μάλιστα σε καλό επίπεδο.

          Έτσι λοιπόν έγιναν φίλοι οι δυο τους και όταν ο αρχαιολόγος χρειάστηκε να κάνει μια μεγάλη έρευνα στην ευρύτερη περιοχή τις Επιδαύρου για τα βότανα του Ασκληπιού και χρειάστηκε μόνιμα οδηγό για να τον πηγαίνει στα βουνά και στα χωριά της Αργολίδας  ο μάστορας ήταν η πιο εγγυημένη επιλογή. Έτσι και έγινε.. κάθε πρωί ο Χαράλαμπος βουρρρ με το μοτοσακό του και από πίσω ο αρχαιολόγος να ''οργώνουν'' τα βουνά τις Επιδαύρου και να ανακαλύπτουν ένα σωρό βότανα και γιατροσόφια όπου είχαν περάσει από γενιά σε γενιά στους ντόπιους κατοίκους τις γύρω περιοχής...

Το παλιό μαγαζί του Χαράλαμπου.... 

          Όταν λοιπόν τελείωσε η έρευνα, απόλυτα ευχαριστημένος από την βοήθεια του μάστορα.... ο καθηγητής ρώτησε αν μπορούσε να τον βοηθήσει κάπου και αυτός ...  Τότε αρπάζοντας την ευκαιρία ο Χαράλαμπος του απαντά πως ''ναι θα ήθελα να με βοηθήσεις να σπουδάσω στην Γερμανία μηχανικός!'' Ο καθηγητής συγκινήθηκε και του έδωσε τον λόγο του πως θα τον βοηθήσει..... και έτσι έγινε....μέσο κάποιας γνωριμίας του αρχαιολόγου,  μετά από λίγο καιρό και εν έτη 1957  ο Χαράλαμπος βρέθηκε στο Μόναχο στο κολέγιο μηχανικών και μάλιστα σε ένα από τα καλύτερα αφού μπορούσες να μπεις μόνο αν ήσουν γόνος οικογένειας μηχανικών.  Η ζωή στη Γερμανία δύσκολή με πολλή δουλειά και καθόλου χρήματα αλλά γνώσεις και τεχνικές που στην Ελλάδα δεν θα τις έβλεπες ούτε στον ύπνο σου.... μάλιστα το κολέγιο εκτός από τα θεωρητικά μαθήματα  έστελνε τους μαθητές του σε διάφορα εργοστάσια για την πρακτική τους και έτσι ο μάστορας βρέθηκε σε πολλά εργοστάσια, με μεγαλύτερο την Sachs όπου και παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

        Μετά από 6 χρόνια και κάπου το 1963 επιστρέφει στην Ελλάδα και στο μαγαζί του πατέρα του για να εργαστεί..... όταν όμως έχεις μια τέτοια εμπειρία,  και τον χαρακτήρα του Χαράλαμπου δύσκολα κάθεσαι στα αυγά σου.... έτσι δεν άφησε σεμινάριο και εκπαίδευση που γινόταν στα μεγάλα εργοστάσια στην Ευρώπη που να μην έλαβε μέρος.... Hercules και Motobecane είναι μόνο μερικές από τις εταιρείες που εκπαιδεύτηκε όπως φυσικά και η παλιά του γνώριμη Sachs. 

....εδώ ο φίλος μου ο Αντώνης
στο βάψιμο των ποδηλάτων

.... και εδώ τα ποδήλατα έτοιμα περιμένουν το δρόμο για τα ποδηλατάδικα

      Εκείνη την εποχή στην Γερμανία συντελούνταν το μεγάλο γερμανικό θαύμα, με μια βιομηχανία να βρίσκετε σε οργασμό και μια χώρα όπου ήταν το όνειρο και ο παράδεισος κάθε φιλόδοξου μηχανικού, έτσι λοιπόν και ο δικός μας μάστορας επηρεασμένος από αυτά που γίνονταν εκεί, αποφάσισε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα και να φτιάξει την δικιά του μονάδα παραγωγής ποδηλάτων. Αφού πια είχε μαζέψει αρκετή εμπειρία και τεχνογνωσία εν έτη 1978 βγαίνει το πρώτο ποδήλατο..... εδώ να πούμε πως είχαν προηγηθεί παλαιότερα και άλλες κατασκευές ειδικών ποδηλάτων για διάφορες χρήσεις όπως τρίκυκλα κ.τ.λ..  Το πρώτο ποδήλατο λοιπόν με τα σήματα της Ηermes ήταν ένα παιδικό 16αρι το οποίο έκανε επιτυχία και σιγά -σιγά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε σε 7 τύπους η γκάμα της εταιρείας που ξεκίναγε από το παιδικό και έφτανε στο διπλοσκέλετο 28αρι   Η παραγωγή στο maximum έφτασε στα 100 ποδήλατα τον μήνα και τα ποδήλατα τα έφτιαχναν μαζί με τον γιο του τον Αντώνη στην βιοτεχνία όπου είναι και το σημερινό μαγαζί  του. Μάλιστα.... μετά από πολύ κόπο και παρόλο που ήταν η μοναδική ελληνική εταιρία με απόλυτα ανταγωνιστική τιμή και  με ''δια βίου εγγύηση'' στα ποδήλατά της κατάφερε να τον εμπιστευτούν και τα ''ελληνικά ταχυδρομεία'' κάπου το 1992 με 600 ποδήλατα, όπως και τα ''ελληνικά διυλιστήρια'' με επίσης σημαντικό αριθμό ποδηλάτων.

.......η παιδική σειρά

     Δυστυχώς όμως η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία, και ως συνήθως  καταβροχθίζει κάθε προσπάθεια και πρωτοβουλία που αντιλαμβάνεται ότι κάνουν τα παιδιά της και έτσι το 1994 η Hermes τελειώνει και ο κυρΧαράλαμπος κουρασμένος και απογοητευμένος από την παντελείς έλλειψη βοήθειας και στήριξης βγαίνει στην σύνταξη και σήμερα απολαμβάνει την βαρκούλα του και το ψάρεμα που τόσο  είχε στερηθεί  με την δουλειά.    

Υ.Σ   να αναφέρω πως η οικογένεια έχει και άλλον ένα παλιό ποδηλατά των ξάδελφο του Χαράλαμπου τον μαστροΚαλατζή όπου θα σας  πω την ιστορία σε προσεχή ανάρτηση.    

Ευχαριστώ τον Αντώνη Ραφαηλίδη, γιο του Χαράλαμπου για το φωτογραφικό υλικό. 

΄το ποδήλατο Hermes των ΕΛΤΑ

...εδώ ο μάστορας πριν αρκετά χρόνια επισκευάζει ένα hercules....

.... και εδώ σήμερα με το τσιγαράκι του στο χέρι ''κεντάει''
που και που καμιά ρόδα για κάνα φίλο. 

             

Ο πορτιέρης........

Καλησπέρα.... απόψε θα σας παρουσιάσω ακόμα ένα ποδήλατο όπου παραμένει μάχιμο προσφέροντας τις υπηρεσίες του εδώ και μισό αιώνα. Το ποδήλατο είναι ένα Goebel το οποίο  διατηρεί όλο τον εργοστασιακό του εξοπλισμό σε άριστη κατάσταση αλλά και το εργοστασιακό του χρώμα....

πορτιέρης 50 χρόνια.......

     Το ποδήλατο αγοράστηκε καινούριο κάπου το 1962 και από τότε κάθε μέρα ανελλιπώς υπηρετεί τον ιδιοκτήτη του, τον κύριο Μιλτιάδη, ο οποίος έχει ξενοδοχείο σε κεντρικό δρόμο του Ναυπλίου.

Εκτός από τις βροχερές μέρες...., όποια άλλη μέρα και αν περάσεις το ποδήλατο θα το βρεις έξω στην είσοδο του ξενοδοχείου να κάθετε αραγμένο σε συγκεκριμένο σημείο. Μάλιστα...... όταν πήγα να το ξαναβάλω στην θέση του -αφού το μετακίνησα για την φωτογράφηση- μου λέει ο κυρΜίλτος..... ''άστο θα το φτιάξω εγώ'' και όταν τον ρώτησα γιατί δεν με αφήνει να το φτιάξω εγώ μου απαντά..  ''άστο δεν ξέρεις είναι ο πορτιέρης....το βάζω σε συγκεκριμένο σημείο αφού στερεώνει την πόρτα για να μένει πάντα ανοικτή στο ξενοδοχείο''.

ο ένας να κρατά την πόρτα... και ο άλλος να
καλωσορίζει τους πελάτες.... 

       Το ποδήλατο εκτός από την βασική του σέλα η οποία είναι μια lepper 6spring έχει και μία ακόμα σέλα στον οριζόντιο -και μάλιστα δερμάτινη με εσωτερική γέμιση παρακαλώ!-  καθώς ο κύριος Μιλτιάδης μετέφερε παλαιότερα τα παιδιά του....Εδώ βέβαια θα πρέπει να πούμε πως το συγκεκριμένο ποδήλατο έχει ιστορία που θα την ζήλευαν ακόμα και τα μεγαλύτερα ''καμάκια''....καθώς στα νιάτα του,  και σε άλλες παλαιότερες εποχές τότε που το Ναύπλιο έσφυζε από τουρισμό βορειοευρωπαίων...   έχει φωτογραφηθεί με πάρα πολλές Αυστριακές και Γερμανίδες   επάνω του καθώς όπως μου είπε και το αφεντικό του το χάζευαν και τους έκανε μεγάλη εντύπωση ο τύπος του ποδηλάτου. Μου είπε ακόμα για την λαχτάρα που πήρε πριν μερικά χρόνια όταν ξαφνικά βγήκε έξω και το ποδήλατο έλειπε.... ''κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό Γιώργο!!'' ευτυχώς όμως το έσωσε η κλειδωνιά πεταλάκι  που είχε περασμένη στην πίσω ρόδα και δεν μπόρεσαν να το πάρουν μακριά και το παράτησαν λίγα μέτρα πιο κάτω στο πίσω μέρος του δρόμου με μοναδική απώλεια το μπροστά (badge) ταμπελάκι του, ....και έτσι το ποδήλατο μετά από ένα μικρό σέρβις γύρισε πάλι στα γνωστά καθήκοντά του...δηλαδή να κρατά την πόρτα του ξενοδοχείου μέχρι να έρθει η ώρα που θα πάει το αφεντικό του στο σπίτι για ξεκούραση.....

   Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στο δέσιμο που έχουν ο κύριος Μίλτος με το ποδήλατό του.... είναι πραγματικά από αυτές τις περιπτώσεις όπου το άψυχο μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης έχει αποκτήσει οντότητα και ψυχή και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ιδιοκτήτη του....μάλιστα αυτό θα το διαπιστώσετε αν αστειευόμενοι τον ρωτήσετε αν το πουλάει ή αν θέλει να το βάψει..... το πιθανότερο είναι να διαπιστώσετε πως ο συγκεκριμένος ευγενής άνθρωπος γνωρίζει  πολύ καλά και την....''γαλλική'' γλώσσα.

Δυστυχώς του πήραν το σήμα ....

Τέλος..... να ευχαριστήσω τον Κύριο Μιλτιάδη  να του ευχηθώ καλά χιλιόμετρα και να είναι πάντα γερός ώστε να βολτάρει πάντα περήφανα το όμορφο ποδήλατό του. .

μαλακό και αφράτο έχτρα καθισματάκι 

η κλειδωνιά που το έσωσε....

       

Οι βετεράνοι..... BISMARCK vs ES-KA

Όπως είχα υποσχεθεί θα προσπαθήσω μέσα από αυτό το blog να παρουσιάσω και ποδήλατα τα οποία παραμένουν σε original μορφή αλλά και σε μάχιμη κατάσταση. Αυτά τα ποδήλατα δεν είναι πολλά και είναι αρκετά σπάνια και φυσικά περιζήτητα από τους γνώστες καθώς τα περισσότερα από αυτά  πετάχτηκαν...άλλα υπέστησαν βανδαλισμούς ή άλλα υποβλήθηκαν σε αναπαλαιώσεις και βρίσκονται πια  να φυλάσσονται ''αποστειρωμένα'' σε συλλογές. Υπάρχουν όμως και κάποια όπως προανέφερα, που τα έχουν λίγοι τυχεροί ιδιοκτήτες οι οποίοι παρόλο που οι περισσότεροι δεν είναι συλλέκτες τα έχουν διατηρήσει στην αρχική τους μορφή και τα συντηρούν εδώ και πολλά χρόνια  στην original κατάσταση τους με πολλή συναίσθημα και περίσσια φροντίδα.
    Οι   παρακάτω φωτογραφίες απευθύνονται σε γνώστες των κλασικών ποδηλάτων και δεν είναι για αυτούς που τους αρέσουν τα γυαλιστερά  ποδήλατα, καθώς είναι λίγοι αυτοί που θα χάζευαν ένα τέτοιο ποδήλατο στο δρόμο αφού για τον πολύ κόσμο είναι ..... ξεβαμμένα και γραντζουνισμένα.
Ας περάσουμε όμως στην παρουσίαση των  ποδηλάτων........
Όσοι διαβάσατε τον τίτλο και περιμένετε ένα συγκριτικό τεστ ανάμεσα στις δύο εταιρείες μάλλον θα σας απογοητεύσω.... γιατί πολύ απλά θα ήταν ιεροσυλία και δεν θα μπορούσα να βάλω κανένα από τα δύο δεύτερο, καθώς έχουν και τα δύο αποδείξει την ποιότητά τους εδώ και μισό αιώνα.

Παρέα στην ίδια οικογένεια για πολλά χρόνια αφού τα είχαν δύο αδέλφια...

 Τα ποδήλατα ανήκουν και τα δύο στον καλό μου φίλο Γιάννη ο οποίος τα κληρονόμησε εδώ και αρκετά χρόνια από δύο θείους του οι οποίοι δεν βρίσκονται πια εν ζωή. Και τα δύο ποδήλατα είναι στην αρχική τους μορφή και συνεχίζουν να γράφουν πολλά χιλιόμετρα στα χέρια του Γιάννη αφού και ο ίδιος είναι δεινός ποδηλάτης.... επίσης τα ποδήλατα έχουν και ίδιο χρώμα, αφού και οι δύο παλιοί ιδιοκτήτες τους ήταν ..... παναθηναϊκοί.

Ο Γιάννης.... ανάμεσα στα δύο καμάρια του.

Τα ποδήλατα είναι και τα δύο αγορασμένα στις αρχές της δεκαετίας του 60 από τους θείους του και το μεν Bismarck έχει δουλέψει σε εμπορικό μεταφέροντας κουβέρτες στα χωριά γύρω από το Ναύπλιο  το δε Es-ka ήταν σε γεωπονικό γραφείο μεταφέροντας τον άλλο θείο που ήταν γεωπόνος στις διάφορες δουλειές του.... όπως μου ανέφερε ο Γιάννης και τα δύο ποδήλατα ήταν εξαρχής προσεγμένα αφού και οι δύο τα φρόντιζαν, και μπορεί φυσικά να έχουν γράψει πάρα πολλά χιλιόμετρα ήταν όμως προσεκτικοί και δεν τα κακομεταχειρίζονταν. Μου είπε επίσης πως τα έβλεπε αυτός τότε που ήταν πιτσιρικάς όταν έρχονταν στο σπίτι του με τα ποδήλατα για επίσκεψη..... ''μου φαινόντουσαν θηρία Γιώργο..... σαν διαστημόπλοια!! '' όπως χαρακτηριστικά μου ανέφερε. Μου είπε ακόμα για το δέσιμο που έχει με το Εs-ka καθώς με αυτό μετέφερε την μάνα του στο νοσοκομείο όταν ήταν άρρωστος ο πατέρας του....
   Το Bismarck φοράει κέντρα union στεφάνια dunlop, και φρένα τιμόνι phillips ενώ το Es-ka έχει κέντρα   weco στεφάνια shhurman, και επίσης τιμόνι φρένα phillips. Όπως καλά καταλάβατε... τα ποδήλατα  χώρια την καλή συντήρηση ξεχειλίζουν και τα δύο από ποιότητα..... και φυσικά αυτό μεταφράζετε στον δρόμο με άνετη και ομαλή κύλιση με εκείνο το βαρύ πάτημα που έχουν νοιώσει μόνο αυτοί που έχουν καβαλήσει ένα τέτοιο κειμήλιο.

Πιο ...''πλουμιστό'' το Bismarck........ 

 Καλό βράδυ.......

....λιτό αλλά εξίσου ουσιαστικό και το ΕS-KA

Γερμαναράς με τα όλα του το Bismarck

ανά πάσα στιγμή έτοιμα ..... και για πολλά χρόνια ακόμα 

..το Bismarck φοράει μια lepper 

.....ενώ το Es-ka μια παλιά brooks παρακαλώ!

    

Βόλτα με.... fixie

   Tι δουλειά μπορεί να έχει ένας ο οποίος ασχολείται με κλασικά ποδήλατα με ένα είδος ποδηλάτου όπου είναι μάλλον μία από τις τελευταίες μόδες στο χώρο  και ο χαρακτήρας του είναι  για γρήγορη και νευρική οδήγηση;  Τίποτα παραπάνω από διασκέδαση  θα ομολογούσα καθώς θα τους έβαζα άνετα τον τίτλο ....the fun bicycle.... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα  από την αρχή...
    Πριν από αρκετό καιρό ο καλός μου φίλος Περικλής θέλησε να τον βοηθήσω να βάψει ένα πλαίσιο το οποίο προοριζόταν να το φτιάξει για fixe....  εδώ να αναφέρω πως δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για αυτά τα ποδήλατα παρά μόνο ότι δεν έχουν ελεύθερο και πως τα περισσότερα είχαν περίεργα χρώματα... Δεν σας κρύβω μάλιστα πως τα έβλεπα αρκετά επιφυλακτικά... και για να σας πω και την αλήθεια μπορεί και να μην ασχολιόμουν και καθόλου αν δεν ήταν τόσο καλός φίλος ο Περικλής, και δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να βάψω και να βοηθήσω στην συναρμολόγηση ενός ποδηλάτου που το θεωρούσα .... κουταμάρες!
    Έτσι λοιπόν αφού μπήκα στην διαδικασία και το βάψαμε...  το συναρμολογήσαμε, και μόλις το ποδήλατο ήταν έτοιμο, μπήκα στον πειρασμό.... ''γιατί όχι'' σκέφτηκα και νάσου καβάλα επάνω του....
   Το πρώτο πράγμα που θα καταλάβεις είναι πως καβαλάς ένα εντελώς διαφορετικό ποδήλατο... δεν έχει σχέση και δεν μοιάζει με ότι έχεις κάνει βόλτα... Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αλλάξει είδη ποδηλάτων έχουμε  νοιώσει π.χ την διαφορά στην αίσθηση  όταν ξαφνικά ενώ εκεί που καβαλούσαμε ένα mtb βρεθήκαμε επάνω σε μια κούρσα ή από ένα fitnes σε ένα trekking  κ.τ.λ.....  θα συμφωνήσω άλλη θέση οδήγησης, διαφορετικά βάρη,άλλα μεγέθη και άλλες επιδόσεις και ναι φυσικά μπορεί όλα τους να απαιτούν έστω λίγο χρόνο για εξοικείωση,  αλλά θα μου επιτρέψετε να πω πως το fixie είναι άλλη ιστορία και θα το χαρακτήριζα ως ένα αντισυμβατικό είδος ποδηλάτου που ή το θαυμάζεις και κολλάς, ή απλά το μισείς και δεν ασχολείσαι ποτέ πια μαζί του.
        Με λίγα λόγια είναι ένα ποδήλατο όπου έχει μια πρωτόγνωρη αίσθηση και είναι πολύ διαφορετικό με αυτά που έχεις περασμένα μέσα στο DNAσου ως συμβατικός ποδηλάτης.
Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τις δικές μου εντυπώσεις από αυτά τα ποδήλατα που βρέθηκαν στα χέρια μου όχι φυσικά από την πλευρά του ειδικού -μιας και δεν είμαι- αλλά από την ματιά του τυχαίου αναβάτη όπου παρ' όλες τις πρώτες έντονες αμφιβολίες  και τον σκεπτικισμό μπορώ να πω πως ναι μου αρέσουν και μάλιστα αρκετά.

Πρώτη επαφή....και  εγώ ακόμα  με το κουρσάκι

        Πάμε για βόλτα λοιπόν.....   η πρώτη...γκάφα  μπορεί να γίνει ενώ  προσπαθείς να προλάβεις να βάλεις τον δεύτερο καλουπιέ στο πόδι σου,  ενώ ασυναίσθητα  το άλλο πόδι που έβαλες στον πρώτο καλουπιέ προσπαθεί να φρενάρει το πετάλι στο 9:15.   Εντάξει λοιπόν τα καταφέραμε και δεν φάγαμε τα μούτρα μας,  πάμε λοιπόν παρακάτω.... το δικό μας ποδήλατο πρέπει να πούμε πως δεν έχει καθόλου φρένα και φρενάρει μόνο με τα πετάλ και  ένας ο οποίος  έχει τα κιλά του,  ο δίσκος είναι σχετικά μεγάλος και δεν καταφέρνει ακόμα την κίνηση με το σήκωμα και  φρενάρισμα ή... skid! κατά το λαϊκότερον..όπως καταλαβαίνετε έχει ένα θέμα με το φρενάρισμα.   Έτσι λοιπόν τα πρώτα φρεναρίσματα μάλλον εκθέτουν τον αδαή αναβάτη και αν δεν είναι σε ελεγχόμενο περιβάλλον θα έλεγα πως είναι και επικίνδυνο καθώς όπως καταλαβαίνεται, ένας πρωτάρης  φρενάρει... ή μάλλον σταματάει, απλά επιβραδύνοντας τον ρυθμό των πετάλ... οπότε χρειάζονται και μερικά μέτρα παραπάνω για να σταματήσουμε...  Για αυτό το λόγο θα συνιστούσα ποτέ να μην ξεκινήσετε την επαφή σας με ένα τέτοιο ποδήλατο σε δρόμο με έντονη κατηφόρα, αλλά θα σας έλεγα οι πρώτες βόλτες να γίνουν καλύτερα σε επίπεδο δρόμο με σχετικά μειωμένη κίνηση όσο καλοί αναβάτες και αν είστε στα συμβατικά ποδήλατα που μέχρι τώρα γνωρίζατε. Αφού λοιπόν ξεπεράσαμε τις πρώτες δυσκολίες.... φοράμε άνετα πλέον τους καλουπιέδες και μπορούμε  να φρενάρουμε με σχετική ευκολία έστω στο ίσιωμα ξεκινήσαμε την πρώτη σχετικά μεγάλη βόλτα των 40+ χλμ..... στον ανοικτό, αλλά επίπεδο και χωρίς ιδιαίτερες στροφές δρόμο..... όλα είναι τέλεια, το ποδήλατο σου δίνει μια αρκετά στιβαρή και συνάμα λυτή  αίσθηση, τίποτα δεν χτυπάει και τίποτα δεν ''σφυρίζει'' γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτα απολύτως.... το τιμόνι εντελώς σκέτο και επιθετικό, χωρίς καμία μανέτα ούτε μία ντίζα χωρίς κασέτες χωρίς εκτροχιαστές ούτε καν σιαγόνες φρένων.. απολύτως τίποτα!

Στην δεύτερη δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πρόκληση

        Τελικά αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς είναι πολύ απλά και λιτά....ένα  ποδήλατο σε μια όμορφη διαδρομή μετά από μια δύσκολη μέρα στην δουλειά και λίγο έξω από το άγχος της οικογένειας.....   και εκεί που σκέφτεσαι όλα αυτά και απολαμβάνεις το τοπίο, ασυναίσθητα έρχεται η άτιμη η συνήθεια και πας να κάνεις ελεύθερο.....και ουπς!!! στο τσακ μόλις γλίτωσες μια γενναία έξοδο από τον δρόμο όπου έρχεται να σου θυμίσει  πως εδώ δεν παίζουμε και προπαντός δεν τεμπελιάζουμε....κάνουμε πετάλι ασταμάτητα, ιδρώνουμε και κουραζόμαστε αρκετά παραπάνω από ότι με ένα συμβατικό ποδήλατο..να πούμε βέβαια πως μπορείς να κλέψεις λίγο καθώς η ορμή των πετάλ σε ξεκουράζουν κάποιες στιγμές και πως στις ανηφόρες αυτή η ορμή είναι που σε ξελασπώνει..... αλλά σε γενικές γραμμές δεν θα έλεγα ποτέ πως ένα fixie είναι ένα ποδήλατο για χαλαρή οδήγηση, αντιθέτως αμέσως καταλαβαίνεις μόλις το ξεκαβαλήσεις πως έκανες αν μη τι άλλο καλή γυμναστική.

πιο.... ''σκληροπυρηνικό'' το cinelli .....

...με τα διακριτικά της ομάδας mash αλλά και σωλήνες columbus

    Εδώ θα ήθελα να πω πως είμαι και αρκετά τυχερός, καθώς από τις πρώτες μου επαφές με αυτά τα ποδήλατα είχα για δάσκαλο έναν ακόμα καλό φίλο τον Μάρτιν ο οποίος έχει πάρα πολλές γνώσης αλλά και καλά δείγματα τέτοιον ποδηλάτων και σίγουρα αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να αγαπήσω αυτά τα ποδήλατα. Έτσι λοιπόν εκτός από το ποδήλατο του Περικλή όπου είχα και την πρώτη επαφή αμέσως μετά βρέθηκα να βολτάρω δύο από τα καλύτερα εμπορικά  fixie.... ένα αλήτικο και προκλητικό Cinelli mash και ένα σικάτο Specialized langster το οποίο είναι μάλιστα και σε μια αρκετά σπάνια έκδοση με την ονομασία Siatl όπου τονίζετε επάνω στο ποδήλατο ο βροχερός χαρακτήρας αυτής της πόλης.
    Μέσα από αυτό το κείμενο δεν θα ήθελα φυσικά να δώσω καμία οδηγία ή προτροπή ως προς αυτα τα ποδήλατα, καθώς αυτό δεν θα το έκανα ποτέ για κάτι το οποίο δεν γνωρίζω πολύ καλά .... απλά κατέθεσα την επαφή μου ως πρωτάρης αλλά λάτρης αυτών των ποδηλάτων. Επίσης να καταθέσω ρητά και κατηγορηματικά πως είμαι αντίθετος και πολέμιος στη μόδα που έχει ξεσπάσει όπου βανδαλίζονται  παλιά κλασικά κουρσάκια για να γίνουν fixie καθώς το θεωρό λάθος και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και ιεροσυλία ....καλό σας βράδυ._

..... ''μαλακό'' και πιο ήπιο το specialized..... 

μάλλον το πιο αντιπροσωπευτικό
διακριτικό με βάση τον χαρακτήρα του cinelli 

.......με λεπτομέρειες από το μονίμως βροχερό Siatl 

.......όπου ο ήλιος έχει πάντα απαγορευτικό. 

Birmingham Small Arms ή αλλιώς…. BSA

Καλησπέρα ….
Πριν πολλά χρόνια, σίγουρα πάνω από δέκα, είχα ένα θείο ,….τον θείο Κώστα,  αυτός ο θείος λοιπόν είχε έναν παράξενο τρόπο που ψώνιζε τα πάντα, δεν τον ένοιαζε το χρώμα, το σχήμα ή το υλικό, από πια χώρα προερχόταν, ή τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μπορούσε να έχει αυτό που ήθελε να αγοράσει,  αντίθετα το στοιχείο  που έπαιζε καθοριστικό ρόλο στις αγορές του ήταν το βάρος.  

το ποδήλατο σε πρώιμο στάδιο αναπαλαίωσης

          Μια φορά θυμάμαι.....  μου είχε ζητήσει να πάμε μαζί να του πω την γνώμη μου για μια τηλεόραση που ήθελε να αγοράσει, καθώς δεν γνώριζε τίποτα από τέτοια πράγματα.... ''έλα να με βοηθήσεις εσύ που είσαι νέος'' μου είχε πει. Πάμε λοιπόν σε ένα πολυκατάστημα και χαζεύουμε...  έρχεται λοιπόν ο πωλητής και πιάνουμε κουβέντα για να του πω τι ζητάμε, πόσες ίντσες θέλουμε να είναι η τηλεόραση, πόσα herz, το κοντράστ... και όλα αυτά τέλος πάντων που θα ρώταγε κάποιος  που θέλει να αγοράσει μια τηλεόραση. Απορροφημένος από την συζήτηση με τον πωλητή τον ξέχασα τον θείο, ο οποίος είχε διαλέξει και είχε καταλήξει το τι θα πάρει, αφού είχε πάει όση ώρα μίλαγα με τον άνθρωπο και είχε ανασηκώσει όλες τις τηλεοράσεις, και δεν χρειάζεται να μαντέψετε.. ναι,  είχε διαλέξει την ποιο βαριά! Παρόλο που του εξηγήσαμε λοιπόν ότι το βάρος δεν παίζει ρόλο αυτός επέμενε ''αυτή είναι καλή ανιψιέ, βαριά τηλεόραση, όχι αυτές τα πούπουλα… δεν έχουν τίποτα μέσα …. Ψεύτικες !!''

          Με αυτό τον τρόπο λοιπόν ο θείος εκτιμούσε τα πάντα, τα έπιπλά...το αυτοκίνητο του που ήταν ένα θεόβαρο volvo amazone, -καθότι και φορτηγατζής στα νιάτα του-....    ακόμα και την θεία ελαφριά δεν την έλεγες η οποία -παρεμπίπτοντος- μπορεί να μην ήταν η πιο βαριά αλλά τα είχε τα κιλά της.  Βαρύς και ντόμπρος ήταν και ο λόγος του και γενικά ο θείος καθότι αρχοντάνθρωπος είχε ειδικό βάρος στην παρέα, αλλά και στο σόι τον σέβονταν όλοι  και η άποψή του μέτραγε πάντα.

          Ο θείος λοιπόν εκτός από το φορτηγό στα νιάτα του και πριν αγοράσει το amazone είχε ένα ποδήλατο, στο οποίο φόρτωνε και την θεία και έκαναν την βόλτα τους. Τους έχω εικόνα μέσα στα μάτια μου..... ο θείος φυσικά στο τιμόνι και η θεία καθιστή στα πλάγια όπως κάθονταν η παλιές γυναίκες και περασμένο το ένα χέρι της από την μέση του θείου να απολαμβάνουν την τσάρκα τους.Έμεναν λίγο πιο έξω από το Ναύπλιο αλλά καθώς η πόλη είναι σχετικά φλατ έρχονταν όταν είχε καλό καιρό συχνά με το ποδήλατο στο σπίτι μας.... άλλες φορές θυμάμαι απογεύματα το ποδήλατο αραγμένο έξω από το καφενείο και τον θείο μέσα να παίζει το τάβλι του..  Το ποδήλατο ήταν ένα σκούρο πράσινο BSA super de luxe,  ένα όμορφο.. μεγάλο,σίγουρα βαρύ αλλά και  το καλύτερο από όλα ποιοτικά -αφού φτιαχνόταν και από την raleigh- διπλοσκέλετο ποδήλατο. Όταν ο θείος το αγόρασε δεν ήμουν παρόν καθότι αγέννητος, αλλά είμαι σίγουρος για τον τρόπο που το αγόρασε... έτσι φαντάζομαι τον θείο να γυρνά όλα τα ποδηλατάδικα και να ανασηκώνει όλα τα ποδήλατα, οι ποδηλατάδες να του λένε τα υπέρ και τα κατά, και ο θείος με κλειστά αυτιά, να κουνά το κεφάλι και να κάνει αυτό που ήξερε καλά …. να ζυγίζει πάντα αυτό που ήθελε να αγοράσει. Το ποδήλατο ο θείος το αγάπαγε και το καμάρωνε πολύ, και εμένα μου άρεσε αλλά…. ντρεπόμουν να το καβαλάω, μην με βλέπουν οι κολλητοί και τα κοριτσόπουλα, με παλιομοδίτικο ποδήλατο  άλλωστε εκείνη την εποχή αλλά και πριν κάποια χρόνια κανένας δεν τους έδινε σημασία, τα έλεγαν ‘’γεροντίστικα’’ ….καραβάνες, καραντάνες.. και άλλα υποτιμητικά παρατσούκλια... τα πετάγανε από δω και από κει, κυριολεκτικά τα εύρισκες  στους δρόμους.  Το ποδήλατο χάθηκε μετά τον θείο, δεν ασχολήθηκα και εγώ καθώς ντράπηκα να το ζητήσω και πίστεψα πως θα το μάζευαν τα εγγόνια του, αλλά δυστυχώς δεν του έδωσε κανένας σημασία και το έκλεψαν καθώς έμεινε παρατημένο και εκτεθειμένο στο δρόμο.     
    Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε… άλλαξαν τα μυαλά ……κάποιοι δυστηχός έφυγαν, και έτσι φτάσαμε στο σήμερα……

Μια φορά λοιπόν, είχα πάει σε μια μάντρα με παλιοσίδερα για να ρίξω καμιά ματιά…. Καταλάβατε, για κάνα πεταμένο… Έχω γνωριστεί με τον μαντρά, και μάλιστα μπορώ να πω ότι έχουμε και καλή σχέση, με αφήνει και ανακατεύω όταν δεν έχει κόσμο τα παλιοσίδερα του, Εκεί λοιπόν μια μέρα που χαζολόγαγα βλέπω μια ρόδα westwood… τραβάω απ΄το σωρό και βγάζω ....ένα BSA! Δεν πίστευα στην τύχη μου…. Του έλειπε το τιμόνι, οι ρόδες ήταν χάλια , είχε όμως το σήμα του, τον πανέμορφο δίσκο του, και ήταν όλο πλατσουρισμένο στην λαδομπογιά, εκτός από ένα σημείο που φαίνονταν τα τρία όπλα της ΒSA.. Σιγά-σιγά το έφτιαξα κατά τα Αγγλικά πρότυπα, φοράει απάτητες Dunlop ζαντες, και μπροστά κέντρο Phillips ολοκαίνουριο, (από N.O.S) πίσω φοράει ένα sturmey 3 speed + dynohub (βγάζει και ρεύμα δηλαδή) και έναν επιλογέα αρκετά σπάνιο και αυτός της sturmey. Το ποδήλατο ουσιαστικά είναι ένα Raleigh με τα σήματα της BSA, όπως και όλα που ήρθαν στην μεταπολεμική Ελλάδα , παρόλα αυτά όμως, έχει διαφορετικό ‘’αέρα’’ ίσως να είναι και η αίγλη του ονόματος, έχει σε διάφορα σημεία χαραγμένα τα τρία όρθια όπλα, που είναι και το σήμα της, αλλά και τον όμορφο δίσκο με τα αρχικά της.

 
Kαι ολίγον ιστορία….. η BSA δεν έφτιαχνε πάντα ποδήλατα, όπως φανερώνει και ολόκληρο το όνομα της, ξεκίνησε σαν στρατιωτική εταιρία όπου έφτιαχνε ντουφέκια για να καλύψει τις ανάγκες του αγγλικού στρατού σε πολεμοφόδια κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο… κάπου το 1854-56. Αργότερα έφτιαχνε τμήματα ανταλλακτικών για άλλες εταιρίες και σε κάποια φάση όταν το ποδήλατο….. πήγε στρατιώτης , έφτιαξε και δικά της ποδήλατα…. τα σπάνια και ποθητά, paratrooper και MARK II . Έφτιαχνε και πολιτικά ποδήλατα και μάλιστα από τα καλήτερα, και κάπου στα μέσα της  δεκαετία του 50΄ εξαγοράστηκε από την RALEIGH , η ιστορία της είναι πολύ μεγάλη και αρκετά ένδοξη ..αλλά αργότερα δυστυχώς  κατέληξε άδοξα φτιάχνοντας φτηνά και χαμηλής ποιότητας ποδήλατα στις Ινδίες
       Το τιμόνι δεν είναι από αυτό το μοντέλο, καθώς τα ‘’εργασίας’’ δεν φόραγαν τέτοια. Είναι όμως πολύ σπάνιο, το φόραγαν τα μονοσκέλετα ΒSA και αφού του έλειπε το τιμόνι στο συγκεκριμένο ποδήλατο του το φόρεσα, κανονικά φοράει την κλασσική ‘’ πεταλούδα’’ της Phillips, το οποίο σε κάποια δεν γράφει Phillips αλλά έχει το έμβλημα της εταιρείας τα τρία όρθια όπλα.

Κατηγορίες χρωμάτων (εκτός ηλεκτροστατικής)

Helical tubing 1894

        Τα πολύ παλιά ποδήλατα δεν είχαν απόχρωσης και καθώς ήταν πανάκριβες και δύσκολες στην παραγωγή τους  ήταν βαμμένα μαύρα. Επίσης μαύρα ήταν βαμμένα και όλα τα γυμνά μέρη τους καθώς το χρώμιο ήταν και αυτό ακριβό, έτσι το μοναδικό που έσπαγε την... μαυρίλα ήταν οι όμορφες ρίγες τους, κόκκινες πράσινες και σε μερικά πιο ακριβά χρυσές  κ.τ.λ.. Και μιας και πιάσαμε την μορφολογία για κάποια αρκετά παλιά ποδήλατα... ας ξεφύγουμε και λίγο από τον τίτλο του κειμένου για να πούμε και κάποια επιπλέον στοιχεία όπως ...  πως πολλά από τα αρχαία ποδήλατα δεν είχαν μούφες,  γιαυτό και μην θωρήσετε  με την πρώτη  αν δεν δείτε μούφες επάνω σε ποδήλατο ότι δεν είναι και παλιό. Τα ταμπελάκια με την φίρμα ήταν εχτρά εξοπλισμός και όταν υπήρχαν δενόντουσαν με δερμάτινα λουράκια ή ήταν ζωγραφιστές σφραγίδες  και  δεν ήταν καρφωτά με πριτσίνια. Σε κάποια μοντέλα οι σωλήνες δεν ήταν σαν τους γνωστούς που έχουν τα περισσότερα ατσαλένια ποδήλατα, όπου μία λουρίδα μέταλλο τυλίγεστε ράβετε και γίνεται σωλήνας.... αλλά φανταστείτε μία λουρίδα μέταλλο όπου τυλιγόταν σαν ελατήριο και στο τέλος έμπαινε σε μούφα... τα λεγόμενα και helical tubing όπως π.χ τα αρχαία Grifon και τα επίσης αρχαία Premier.  Αρκετά όμως ως προς την  μορφολογία των αρχαίων ποδηλάτων τα υπόλοιπα σε άλλη ανάρτηση, ας περάσουμε στην βαφή των πιο σύγχρονων αφού ούτως ή άλλος αν ποτέ βρεθείτε μπροστά σε κάτι τόσο αρχαίο μην κάνετε κανένα αστείο και το βάψετε γιατί θεωρείται ιεροσυλία. 
Όλη αυτή η μονοτονία στα χρώματα όπου κυριαρχούσε το μαύρο, το σκούρο πράσινο και σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις (σε κάποια αμερικάνικα) το κόκκινο,  κράτησε μέχρι και το τέλος του πολέμου... αμέσως μετά λες και κάποιος γύρισε τον διακόπτη και ξέσπασε  μια πανδαισία χρωμάτων και σχεδίων με πρωταγωνιστές τα αμερικάνικα cruizer....Στον χορό δεν άργησαν βέβαια να μπουν και τα ευρωπαικά με όμορφες αποχρώσεις και πανέμορφες τεχνικές βαφής όπως είναι αυτή της λεγόμενης ''τριπλής'' όπου αφού είχαν ασταρώσει το ποδήλατο το περνάγανε με χρυσό ή ασημί και μετά με αλλεπάλληλες στρώσης βερνικιού που είχε μέσατου  την επιθυμητή  απόχρωση  πέρναγαν το ποδήλατο..... έτσι είχαν ένα βάθος οι βαφές όπου έμοιαζαν αρκετά με τις σημερινές μεταλλικές. Αυτές γενικά οι βαφές ενώ ήταν εξαιρετικές στην όψη και με όμορφους ιριδισμούς στο φως, και μάλιστα κάποιες από αυτές τις αποχρώσεις είναι δύσκολο να τις πετύχουμε ακριβός ακόμα και με τα σημερινά μέσα, δυστυχώς τις ξεθώριαζε σχετικά εύκολα ο ήλιος....    έτσι, είναι πολύ πιθανό να βρείτε ένα ποδήλατο κάπου ακουμπισμένο για χρόνια όπου να είναι έντονα ξεθωριασμένο -πολλές φορές ακόμα και εντελώς-  από την μεριά που το έβλεπε ο ήλιος, ενώ από την άλλη να είναι καινούριο. Αυτή την τεχνοτροπία βαφής μάλλον δεν θα την βρείτε να την κάνουν σήμερα πουθενά   αφού έχει αντικατασταθεί από τα μεταλλικά χρώματα.   

Πλαίσιο έτοιμο για αστάρωμα 

          Άλλη μία κατηγορία χρωμάτων είναι τα ''μονής'' όπου εκεί μετά το αστάρι περνάμε το χρώμα και τέλος, εδώ δεν χρειαζόμαστε βερνίκι αφού το εκκρίνει από μέσα του το χρώμα μόλις το περάσετε στο ποδήλατο. Τα χρώματα μονής είναι αρκετά ανθεκτικά και γενικά θεωρούνται χρώματα αντοχής, ακόμα τα προτιμάμε καθώς έχουν χαμηλό κόστος γιατί δεν χρειάζονται βερνίκι και είναι εύκολα στην επισκευή αφού μπορούμε να τρίψουμε και να βάψουμε  τοπικά μία γρατζουνιά. Υπάρχουν δε, πολλά παλιά ποδήλατα τα οποία ήταν βαμμένα με χρώματα μονής όπου είναι εύκολη η αντιγραφή τους και πετυχαίνουμε ακριβείς αναπαλαιώσεις, τουλάχιστον ως προς το χρώμα. Στην όψη είναι αρκετά όμορφα αλλά δεν έχουν καθόλου βάθος οπότε μην επιχειρήσετε να βάψετε με τέτοια χρώματα αν θέλετε υψηλή πιστότητα σε  παλιό ποδήλατο που ήταν περασμένο με  τριπλής  καθώς δεν θα έχετε ωραίο αποτέλεσμα. 
          Kαι τέλος έχουμε τα  χρώματα ''διπλής'' όπου εκεί έχουμε μια τεράστια ποικιλία χρωμάτων με επιλογές σε μεταλλικά και άλλες ανεξάντλητες αποχρώσεις . Στα χρώματα αυτά ανήκουν  και τα χρώματα νερού όπου βάφουν και τα αυτοκίνητα, τα οποία βέβαια δεν έχουν σχέση και δεν αραιώνονται με νερό απλά χρησιμοποιούνται διαλύτες με βάση το νερό. Αφού περάσουμε το χρώμα μετά θα πρέπει να περάσουμε το βερνίκι όπου εκεί θα δούμε να βγαίνουν και όλες οι αποχρώσεις όπως φυσικά και το μέταλλο (αν έχουμε μεταλλικό χρώμα). Πραγματικά μόλις βάλετε το βερνίκι και αναλόγως την απόχρωση θα δείτε το χρώμα να παίρνει ''φωτιά'' και από μουντό που φαίνεται πριν το βερνίκι θα μεταμορφωθεί σε ''ζωντανό'' και ζωηρό χρώμα.  
       Αυτά τα χρώματα θέλουν πιο καλά εργαλεία για να βάψουμε -αν δεν τα πάρουμε σε σπρέι- καθώς είναι ιδιαίτερα υδαρή θέλουν ψιλά νούμερα μπεκ στα πιστόλια μας όπως είναι  οι βελόνες με νούμερο 1 ή 1,2. Άλλο ένα θετικό είναι το ότι αυτά τα χρώματα στεγνώνουν σχετικά γρήγορα οπότε περνάμε πιο σύντομα τα χέρια σε σχέση με τα μονής και μπορούμε να ''φιλετάρουμε'' πιο γρήγορα με χαρτοταινία όταν θέλουμε να φτιάξουμε σχέδια. Στα αρνητικά θα πρέπει να σημειώσουμε το γενικά υψηλό κόστος  αφού χρειαζόμαστε και βερνίκι, ακόμα σε περίπτωση γρατσουνιάς θα πρέπει να βάψουμε όλο τον σωλήνα και δεν μπορούμε να βάψουμε τοπικά αν θέλουμε να έχουμε όμορφο αποτέλεσμα.

Λευκά ασταρωμένο πλαίσιο
για να βαφτεί πράσινο.....

       Ως προς το βάψιμο τώρα.... αφού έχουμε τρίψει καλά και καθαρίσει από παλιές μπογιές το ποδήλατο (συρματόβουρτσα με διαβρωτικό ή  αμμοβολή ή απλό γυαλόχαρτο ) το ασταρώνουμε... το αστάρωμα είναι σχετικά εύκολη υπόθεση και σε γενικές γραμμές θέλει μικρούς και γρήγορους ψεκασμούς. Το αστάρι βγαίνει σε 3-4 αποχρώσεις συνήθως διαλέγουμε μια απόχρωση όπου να κάνει κοντράστ με το χρώμα... π.χ δεν βάζουμε ποτέ λευκό αστάρι όταν θέλουμε να βάψουμε λευκό το ποδήλατο γιατί πολύ απλά δεν θα βλέπουμε τι βάφουμε και που να περάσουμε το επόμενο χέρι βαφής, ή δεν ασταρώνουμε με γκρενά αστάρι όταν θέλουμε να βάψουμε κόκκινη απόχρωση ποδήλατο... σε αυτές τις περιπτώσεις π.χ θα διάλεγα ένα σκούρο γκρι αστάρι.   Αν κάπου σας τρέξει το αστάρι δεν πειράζει, αφήστετο  να στεγνώσει καλά  και τρίψτε εκείνο το σημείο μέχρι να ξαναφανεί το μέταλλο  και ξαναπεράστετο. 
        Αφού λοιπόν περάσαμε το αστάρι και στέγνωσε παίρνουμε ένα κουβαδάκι νερό και ντουκόχαρτο Νο 800 ή ακόμα καλύτερα ψιλό σφουγγαράκι τριψίματος,  και βουτώντας  στον κουβά με το νερό περνάμε ελαφρά όλο το ασταρωμένο πλαίσιο αλλά με προσοχή στις γωνίες που κάνουν οι μούφες μην και τους βγάλουμε το αστάρι... Αυτό το ελαφρύ υγρό τρίψιμο θα ''γλυκάνει'' το αστάρι και θα του πάρει τα τυχών μπιμπίκια και θα δώσει καλό στρώσιμο του χρώματος. Έτσι λοιπόν, μετά το αστάρωμα και το ελαφρύ υγρό τρίψιμο και αφού έχουμε καθαρίσει και σκουπίσει  καλά το πλαίσιο από υπολείμματα τριμμένου ασταριού ήρθε η ώρα να περάσουμε το χρώμα..... Σε περίπτωση όπου θα βάψουμε με πιστόλι και όχι με φτιαχτό σπρέι να θυμάστε πως πάντα πρέπει να βάζουμε ένα τούλι και να σουρώνουμε το χρώμα όταν το βάζουμε στο δοχείο του πιστολιού γιατί υπάρχει περίπτωση να περάσουν από το μπεκ  μικρά χοντράδια χρώματος και να  τα πετάξει επάνω στους σωλήνες του ποδηλάτου. Ως προς την θερμοκρασία πρέπει να είναι 25-30 βαθμούς και με χαμηλή υγρασία,  μην βάψετε ποτέ με καύσωνα ή όταν το ποδήλατο έχει ζεσταθεί πολύ από τον ήλιο, όπως επίσης δεν βάφουμε με παγωνιά και υγρασία. Οι καλύτερη εποχή είναι τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο και προτιμάμε πάντα απάνεμες πρωινές ώρες. 

......και το πλαίσιο βαμμένο πράσινο.

        Έτσι λοιπόν έχουμε βάλει το χρώμα στο πιστόλι και όλα είναι έτοιμα.... πριν πάμε να βάψουμε το ποδήλατο δοκιμάζουμε πρώτα να βάψουμε έναν άσχετο σωλήνα έτσι ώστε να ρυθμίσουμε πρώτα την ποσότητα  αλλά και την δέσμη του πιστολιού. Μην πάτε κατευθείαν στο ποδήλατο γιατί μπορεί να κάνετε ζημιά, όλα αυτά βέβαια ισχύουν όταν έχουμε πιστόλι καθώς στο σπρέι είναι όλα προρυθμισμένα. 
       Τα χρώματα  διπλής συνήθως τα παίρνεται έτοιμα για βάψιμο..... αντίθετα, τα μονής συνήθως παίρνεται το χρώμα, το σκληρυντικό  και το διαλύτη... η αναλογία είναι συνήθως 4 μέρη χρώματος με 1 σκληρυντικού και 1 διαλύτη. Το βάψιμο θέλει γρήγορες και όχι επίμονες κινήσεις... αν κάπου δεν πιάσει με την πρώτη μην επιμένετε  θα πιάσει με το επόμενο χέρι που θα περάσετε μόλις ''τραβήξει'' το πρώτο χέρι.... ο χρόνος είναι σχετικός ανάμεσα στα χέρια ανάλογα κλιματικών συνθηκών και για αυτό θα δοκιμάζεται σε ''κρυφά'' μέρη του ποδηλάτου με το δάκτυλο (π.χ κάτω από την μεσαία τριβή) όπου δεν πρέπει το δάκτυλο να κολλάει έντονα. Αν βιαστείτε είναι πολύ πιθανό να σας τρέξει το χρώμα και να χαλάσετε ένα όμορφο αποτέλεσμα γιαυτό μην σας πιάνει βιασύνη.... και σας το λέω εγώ γιατί γενικά στα διάφορα στάδια αναπαλαίωσης τα περισσότερα λάθη τα έχω κάνει όταν βιάζομαι και έχω αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα.  
        Αν βάψατε με μονής έχετε τελειώσει και απλά αφήνετε το βαμμένο ποδήλατο  στην ησυχία του σε ένα καλά αεριζόμενο σημείο για να στεγνώσει.... αυτό θα βγάλει από μέσα του γυαλάδα και αν όλα έχουν πάει καλά θα έχετε ένα όμορφο αποτέλεσμα. Ως προς τα διπλής έχουμε να περάσουμε και το βερνίκι.... όπου το περνάμε προσέχοντας ιδιαίτερα να μην έχει υγρασίες ή να είναι παγωμένο το ποδήλατο καθώς η υγρασία ''καίει'' το βερνίκι και είναι πιθανό να δούμε ασπρίλες, θέλει γενικά φυσιολογικές θερμοκρασίες και αφού το περάσετε το ποδήλατο να το αφήσετε στον καλοκαιρινό ήλιο για να ψηθεί. Παρόλο που θα φαίνεται μετά από μισή ώρα ότι έχει στεγνώσει το βερνίκι μην το ακουμπήσετε γιατί θα θόλωση, αφήστετο περίπου 2-3  μέρες στον ήλιο και μην το αγγίζεται καθόλου για να ''μελώσει'' το βερνίκι και να έχετε όμορφο αποτέλεσμα 
   Ως προς την ποσότητα 1/2 κιλό χρώμα αν βάψετε με πιστόλι είναι αρκετό για ένα διπλοσκέλετο όπου περιλαμβάνει το πλαίσιο, το πιρούνι,  τα φτερά του, την σχάρα του, το καβαλέτο, και τον προφυλακτήρα αλυσίδας του, και σας το έφερα σαν παράδειγμα  καθώς είναι το ποδήλατο με τα περισσότερα μέρη που θέλουν βάψιμο, αν δεν βάψετε με πιστόλι αλλά με σπρέι φτιαχτό θα χρειαστείτε 3 φιάλες. Δεν σας λέω με σπρέι εμπορίου καθώς δεν έχω βάψει ποτέ αλλά σίγουρα θα χρειαστείτε παραπάνω  αφού έχουν χαμηλή καλυπτικότητα. Για το βερνίκι υπολογίστε την μισή ποσότητα ανά περίπτωση από τις παραπάνω.       
         Όλες αυτές οι συμβουλές ισχύουν φυσικά για βάψιμο που θα κάνουμε στο σπίτι μας και απευθύνετε σε ερασιτέχνες με ερασιτεχνικά εργαλεία αλλά με αρκετό μεράκι..... και μην νομίζετε, έχω δει και δουλειές από επαγγελματίες πολύ δεύτερες καθώς το να βάψεις ποδήλατο λόγο της παντελούς έλλειψης επίπεδης επιφάνειας δεν είναι εύκολη υπόθεση και εκθέτει και ειδικούς. Για αυτό το λόγο θέλει απαλές κινήσεις και όχι βιασύνες... τέλος να ξέρετε πως είναι το πιο όμορφο κομμάτι της αναπαλαίωσης και μην το στερηθείτε σαν εμπειρία. 
Καλό αποτέλεσμα.