Έχω εδώ και αρκετό καιρό που παρατηρώ έναν παππού γύρω στα 75 όπου κάθε πρωί περνά από την δουλειά μου επάνω σε ένα γυαλιστερό και περιποιημένο διπλοσκέλετο eastman... Μου έχει κάνει εντύπωση καθώς ο άνθρωπος φοράει πάντα λευκό πουκάμισο, ένα όμορφο ψάθινο καπέλο.... έχει ένα λεβέντικο στιλ οδήγησης.. αδύνατος με μουστακάκι...... με το χρυσό του δόντι, και έναν γενικά αρχοντικό ''αέρα'' που σπάνια συναντάς πια σε άνθρωπο.
Πριν λίγες μέρες, και ενώ είχα πεταχτεί για να πάρω έναν καφέ σε ένα παρακείμενο με την εργασία μου καφενείο, νάσου εμφανίζετε και ο παππούς με το eastman, και φυσικά του έπιασα κουβέντα....
Αφού λοιπόν με ρώτησε -όπως φαντάζεστε - αυτά που συνήθως ρωτάνε οι μεγάλοι άνθρωποι στην επαρχία..... ποιανού είσαι , και από που κρατά το γενεαλογικό μου δέντρο περάσαμε στις δικές μου ερωτήσεις....
Μου είπε λοιπόν πως τον λένε Κώστα και είναι από μικρό παιδί επάνω στο ποδήλατο, μάλιστα πως είχε για πολλά χρόνια ένα γερμανικό Goebel με μεγάλη σχάρα όπου εκεί φόρτωνε εμπορεύματα για το μπακάλικο που είχε σε ένα χωριό λίγο έξω από το Άργος. Δυστυχώς όμως, κάπου το 1990 του το έκλεψαν και έτσι αγόρασε αυτό το Εastman αφού δεν του άρεσαν τα μοντέρνα σχέδια και ήθελε οπωσδήποτε τέτοιου τύπου ποδήλατο ακόμα και αν δεν του χρειαζόταν πλέον στην δουλειά του αφού ούτως ή άλλος είχε πάρει αυτοκίνητο, αλλά εκτός αυτού θα έκλεινε και το μπακάλικο καθώς θα έβγαινε στην σύνταξη... , ''και έτσι αγόρασα αυτό το καινούριο...'' Αφού λοιπόν από την κουβέντα που πιάσαμε κατάλαβε πως κάτι ξέρω και πως μου αρέσουν αυτά τα ποδήλατα ήθελε να κάτσουμε να πιούμε μαζί τον καφέ και να τα πούμε.... έτσι κ' έγινε, καθώς και εμένα μου αρέσει να ακούω τους παλιούς και ειδικά ανθρώπους που εχουν σχέση με ποδήλατα.
Μου μίλησε για το παλιό του ποδήλατο, για το πόσο καλό ήταν και όπως χαρακτηριστικά μου είπε ...'' ποδηλατάρα Γιώργο.... σταθερό και με σωστό βήμα'', Το είχε αγοράσει την δεκαετία του '50 ολοκαίνουριο και ήταν σε χρώμα πρασινωπό το είχε πάρει για το μαγαζί, καθώς τότε ήταν νέος και μάλιστα φρεσκοπαντρεμένος και ότι δεν είχε λεφτά για κάτι άλλο καθώς οι υποχρεώσεις ήταν πολλές και το μπακάλικο χρεωμένο, μου είπε ακόμα για τα απίστευτα φορτώματα που του έκανε, για το απαραίτητο γρασάρισμα των κέντρων και του άξονα της μεσαίας τριβής, και το πως το σκούπιζε και πως το πετρελαίωνε αν καμιά φορά τον έπιανε βροχή.... για μια φορά που έπεσε και γέμισε ο δρόμος ντομάτες και αυγά καθώς όπως μου είπε ... ''Το είχα φορτώσει τόσο, που δεν φαινόμουν από πίσω'' ... μου είπε ακόμα πως πολλές φορές βλέποντας έξω το πεζοδρόμιο που το είχε αραγμένο το καμάρωνε έτσι κορδωτό που ήταν και παλιότερα μάλιστα του είχε βάλει και σημαιάκια της ΑΕΚ στους άξονες της μπροστινής ρόδας αφού ήταν και από προσφυγική οικογένεια.
Τον παρατηρούσα την ώρα που μου έλεγε αυτές τις ιστορίες και πραγματικά παρ' όλα τα χρόνια και τις εμπειρίες του, έβλεπες έναν άνθρωπο όλο ζωντάνια και χαρά που σπάνια συναντάς ακόμα και σε νέους ανθρώπους πια..... Έτσι λοιπόν φτάσαμε και στην ''αποφράδα'' μέρα της κλοπής του goebel.. ... ο άνθρωπος σκοτείνιασε, μπουμπούνιασε, και παρόλο που έχουν περάσει αρκετά χρόνια μου έδειξε πως δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα ''ώσπου να κάνω έτσι Γιώργο..μπροστά στα μάτια μου το πήραν!!'' Βλέποντας τον γέροντα στεναχωρημένο του είπα να του χαρίσω ένα Goebel από τα δικά μου, και εκεί μου είπε κάτι γεμάτο σοφία αλλά και πικρία... ''Όχι σε ευχαριστώ, γιατί δεν με ένοιαξε για τα σίδερα και που ήταν γερμανικό...... αλλά για αυτά που είχαμε τραβήξει μαζί και τώρα δεν το έχω.΄΄
Τα τελευταία γεμάτα ωριμότητα και αγάπη για το ποδήλατό του λόγια, μου τριγυρίζουν ακόμα στο μυαλό μου και με έβαλαν σε σκέψεις.... πως καμιά φορά ένα μάτσο σίδερα μας κάνουν να τα αγαπήσουμε σαν να είναι κομμάτι μας. Ο κυρ Κώστας θα μπορούσε όπως μου είπε να εύρισκε ίσως εύκολα ένα ίδιο καθώς τότε, -πριν 20 χρόνια- υπήρχαν πολλά παρατημένα στα ποδηλατάδικα αλλά δεν τον ενδιέφερε, καθώς αυτό που τον πείραξε δεν ήταν απλά η απώλεια του οχήματος αλλά όλα αυτά που ''κουβάλαγε'' αυτό το συγκεκριμένο ποδήλατο.... τα νεανικά τους χρόνια, τον μόχθο τους για το μεροκάματο και το ψωμί της οικογένειας, τότε όπου με ήλιο και βροχή, χειμώνα καλοκαίρι, οι δυο τους έτρεχαν ασταμάτητα , και τώρα.... στα χρόνια της ξεκούρασης έμεινε μόνος του χωρίς τον πιστό του ''μπακαλόγατό''...... Τον άφησα να πιστεύει πως ίσως βρίσκεται σε καλά χέρια..... δεν του μίλησα φυσικά για τις μάντρες με τα παλιοσίδερα που έχω δει ούτε και για το σκραπ... και δεν είπα τίποτα για ανθρώπους που τα κλέβουν μόνο για το βάρος τους, και την αξία τους σε μέταλλο.... και πιθανότατα ο κυρ Κώστας να τα γνώριζε πολύ καλά όλα αυτά... απλά δεν μπορούσε να το φανταστεί για το ποδήλατό του καθώς όπως μου είπε.... '' ποιος να το χαίρεται άραγε τόσο περιποιημένο που το είχα''
Του ευχήθηκα να είναι γερός και πάντα όρθιος . Δυστυχώς η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να φύγω..... τον χαιρέτησα, και μου υποσχέθηκε πως μια μέρα θα ερχόταν στο σπίτι μου για να χαζέψει τα ποδήλατα μου.
Πριν λίγες μέρες, και ενώ είχα πεταχτεί για να πάρω έναν καφέ σε ένα παρακείμενο με την εργασία μου καφενείο, νάσου εμφανίζετε και ο παππούς με το eastman, και φυσικά του έπιασα κουβέντα....
Αφού λοιπόν με ρώτησε -όπως φαντάζεστε - αυτά που συνήθως ρωτάνε οι μεγάλοι άνθρωποι στην επαρχία..... ποιανού είσαι , και από που κρατά το γενεαλογικό μου δέντρο περάσαμε στις δικές μου ερωτήσεις....
Μου είπε λοιπόν πως τον λένε Κώστα και είναι από μικρό παιδί επάνω στο ποδήλατο, μάλιστα πως είχε για πολλά χρόνια ένα γερμανικό Goebel με μεγάλη σχάρα όπου εκεί φόρτωνε εμπορεύματα για το μπακάλικο που είχε σε ένα χωριό λίγο έξω από το Άργος. Δυστυχώς όμως, κάπου το 1990 του το έκλεψαν και έτσι αγόρασε αυτό το Εastman αφού δεν του άρεσαν τα μοντέρνα σχέδια και ήθελε οπωσδήποτε τέτοιου τύπου ποδήλατο ακόμα και αν δεν του χρειαζόταν πλέον στην δουλειά του αφού ούτως ή άλλος είχε πάρει αυτοκίνητο, αλλά εκτός αυτού θα έκλεινε και το μπακάλικο καθώς θα έβγαινε στην σύνταξη... , ''και έτσι αγόρασα αυτό το καινούριο...'' Αφού λοιπόν από την κουβέντα που πιάσαμε κατάλαβε πως κάτι ξέρω και πως μου αρέσουν αυτά τα ποδήλατα ήθελε να κάτσουμε να πιούμε μαζί τον καφέ και να τα πούμε.... έτσι κ' έγινε, καθώς και εμένα μου αρέσει να ακούω τους παλιούς και ειδικά ανθρώπους που εχουν σχέση με ποδήλατα.
Μου μίλησε για το παλιό του ποδήλατο, για το πόσο καλό ήταν και όπως χαρακτηριστικά μου είπε ...'' ποδηλατάρα Γιώργο.... σταθερό και με σωστό βήμα'', Το είχε αγοράσει την δεκαετία του '50 ολοκαίνουριο και ήταν σε χρώμα πρασινωπό το είχε πάρει για το μαγαζί, καθώς τότε ήταν νέος και μάλιστα φρεσκοπαντρεμένος και ότι δεν είχε λεφτά για κάτι άλλο καθώς οι υποχρεώσεις ήταν πολλές και το μπακάλικο χρεωμένο, μου είπε ακόμα για τα απίστευτα φορτώματα που του έκανε, για το απαραίτητο γρασάρισμα των κέντρων και του άξονα της μεσαίας τριβής, και το πως το σκούπιζε και πως το πετρελαίωνε αν καμιά φορά τον έπιανε βροχή.... για μια φορά που έπεσε και γέμισε ο δρόμος ντομάτες και αυγά καθώς όπως μου είπε ... ''Το είχα φορτώσει τόσο, που δεν φαινόμουν από πίσω'' ... μου είπε ακόμα πως πολλές φορές βλέποντας έξω το πεζοδρόμιο που το είχε αραγμένο το καμάρωνε έτσι κορδωτό που ήταν και παλιότερα μάλιστα του είχε βάλει και σημαιάκια της ΑΕΚ στους άξονες της μπροστινής ρόδας αφού ήταν και από προσφυγική οικογένεια.
Τον παρατηρούσα την ώρα που μου έλεγε αυτές τις ιστορίες και πραγματικά παρ' όλα τα χρόνια και τις εμπειρίες του, έβλεπες έναν άνθρωπο όλο ζωντάνια και χαρά που σπάνια συναντάς ακόμα και σε νέους ανθρώπους πια..... Έτσι λοιπόν φτάσαμε και στην ''αποφράδα'' μέρα της κλοπής του goebel.. ... ο άνθρωπος σκοτείνιασε, μπουμπούνιασε, και παρόλο που έχουν περάσει αρκετά χρόνια μου έδειξε πως δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα ''ώσπου να κάνω έτσι Γιώργο..μπροστά στα μάτια μου το πήραν!!'' Βλέποντας τον γέροντα στεναχωρημένο του είπα να του χαρίσω ένα Goebel από τα δικά μου, και εκεί μου είπε κάτι γεμάτο σοφία αλλά και πικρία... ''Όχι σε ευχαριστώ, γιατί δεν με ένοιαξε για τα σίδερα και που ήταν γερμανικό...... αλλά για αυτά που είχαμε τραβήξει μαζί και τώρα δεν το έχω.΄΄
Τα τελευταία γεμάτα ωριμότητα και αγάπη για το ποδήλατό του λόγια, μου τριγυρίζουν ακόμα στο μυαλό μου και με έβαλαν σε σκέψεις.... πως καμιά φορά ένα μάτσο σίδερα μας κάνουν να τα αγαπήσουμε σαν να είναι κομμάτι μας. Ο κυρ Κώστας θα μπορούσε όπως μου είπε να εύρισκε ίσως εύκολα ένα ίδιο καθώς τότε, -πριν 20 χρόνια- υπήρχαν πολλά παρατημένα στα ποδηλατάδικα αλλά δεν τον ενδιέφερε, καθώς αυτό που τον πείραξε δεν ήταν απλά η απώλεια του οχήματος αλλά όλα αυτά που ''κουβάλαγε'' αυτό το συγκεκριμένο ποδήλατο.... τα νεανικά τους χρόνια, τον μόχθο τους για το μεροκάματο και το ψωμί της οικογένειας, τότε όπου με ήλιο και βροχή, χειμώνα καλοκαίρι, οι δυο τους έτρεχαν ασταμάτητα , και τώρα.... στα χρόνια της ξεκούρασης έμεινε μόνος του χωρίς τον πιστό του ''μπακαλόγατό''...... Τον άφησα να πιστεύει πως ίσως βρίσκεται σε καλά χέρια..... δεν του μίλησα φυσικά για τις μάντρες με τα παλιοσίδερα που έχω δει ούτε και για το σκραπ... και δεν είπα τίποτα για ανθρώπους που τα κλέβουν μόνο για το βάρος τους, και την αξία τους σε μέταλλο.... και πιθανότατα ο κυρ Κώστας να τα γνώριζε πολύ καλά όλα αυτά... απλά δεν μπορούσε να το φανταστεί για το ποδήλατό του καθώς όπως μου είπε.... '' ποιος να το χαίρεται άραγε τόσο περιποιημένο που το είχα''
Του ευχήθηκα να είναι γερός και πάντα όρθιος . Δυστυχώς η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να φύγω..... τον χαιρέτησα, και μου υποσχέθηκε πως μια μέρα θα ερχόταν στο σπίτι μου για να χαζέψει τα ποδήλατα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.