Goebel ή αλλιώς από τα αλώνια.... στα σαλόνια

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου ποδήλατά  είναι το Goebel για το οποίο θα σας μιλήσω απόψε... ένα ποδήλατο όπου έχει μεγάλη και έντονη ''προσωπική'' ιστορία μιας και το συγκεκριμένο έχει περάσει μεταξύ... σφύρας και άκμονος μέχρι να έρθει στα χέρια μου.
      Ας πάρουμε όμως την ιστορία του από την αρχή...... Το ποδήλατο βρέθηκε σε ένα χωριό της Κορινθίας, αγοράστηκε λίγο μετά τον πόλεμο από κάποιον που δούλευε για αρκετά χρόνια σε ένα μαρμαράδικο. Κάθε μέρα το ποδήλατο πήγαινε και έφερνε... με λιοπύρι και βροχή, χειμώνα καλοκαίρι τον ιδιοκτήτη του στην δουλειά..... και βέβαια, όπως τις περισσότερες φορές εκτελούσε και χρέη σαν βασικό μεταφορικό μέσον όλης τις οικογένειας, αλλά και ''δασκάλα'' μαθαίνοντας όλους τους νέους του χωριού  ποδήλατο...Και επειδή ο ιδιοκτήτης ήταν καλός άνθρωπος και όχι δεν έλεγε...  έτσι όταν το ποδήλατο δεν το χρειαζόταν αυτός ...το δανειζόταν όποιος ήθελε -εκτός από το να μάθει ποδήλατο-  να κάνει και τις υπόλοιπες δουλειές του καθώς άλλο ποδήλατο στο χωριό δεν υπήρχε...
        Στον δικό μου όμως τον τόπο υπάρχει μια σοφή παροιμία  όπου λέει....   ''Συνεταιρικό γαϊδούρι ή του λύκου ή του ψόφου'' ....  και έτσι το ποδήλατο ένα πρωί βρέθηκε παρατημένο και άσχημα πατημένο στο μπροστά ψαλίδι από ένα τρακτέρ. Εδώ να πούμε πως γενικά είχαν περάσει τα χρόνια αλλά και η ''μπογιά του'' το είχε εγκαταλείψει και ο άνθρωπος που το είχε καθώς είχε και αυτός μεγαλώσει και δεν μπορούσε πια να το οδηγήσει.... έτσι λοιπόν το ποδήλατο μέχρι να του συμβεί το... ''μοιραίο'' πάτημα απ'το τρακτέρ, γύριζε αδέσποτο από δω και από κει για αρκετό καιρό, πότε στα χέρια του ενός και πότε στα χέρια του άλλου συχωριανού που το χρειαζόταν, φυσικά χωρίς την παραμικρή συντήρηση και προσοχή.
    Τα χρόνια πέρασαν... το ποδήλατο πατημένο μαζεύτηκε από κάποιον και ξανά-πετάχτηκε σε μία αυλή μέσα σε ένα κοτέτσι μαζί με κάτι κότες ώστε να κάνει το.... κλαρί για να λαλάει ο κόκορας, και όταν ο άνθρωπος που το μάζεψε αργότερα χρειάστηκε καπάκι για το πηγάδι στο κτήμα του..... το ποδήλατο μαζί με κάτι  άλλα παλιοσίδερα ανέλαβε το ρόλο του καπακιού και να προστατεύει τον κόσμο  ώστε να μην πέσει στο πηγάδι.

εδώ το ποδήλατο μετά τις ''πρώτες βοήθειες'' και μόλις το έχω ξεφορτώσει από το αυτοκίνητο........  

...και εδώ στο ίδιο σημείο, αλλά έτοιμο για βόλτα.

     Πριν από χρόνια βρέθηκα στο χωριό, έτυχε γνωρίστηκα με τον άνθρωπο που το είχε, κάναμε παρέα για αρκετό καιρό και τυχαία ήρθε η κουβέντα για το χόμπι μου με τα παλιά ποδήλατα, ....έτσι αυτός θυμήθηκε  και μου είπε την ιστορία του ποδηλάτου που είχε στο πηγάδι.... μόλις άκουσα όλα αυτά  τον παρακάλεσα να μου το δώσει και έτσι  έγινε, θυμάμαι  μάλιστα... πως όταν πήγα να το πάρω δεν το είδα μέσα στο σορό  από τα κλαριά και τα άλλα παλιοσίδερα που ήταν χωμένο..... Το σήκωσα από εκεί, το σκούπισα με ένα πανί και το έβαλα στην πλάτη μου για να το βγάλω  από το κτήμα καθώς δεν μπορούσε να κυλήσει στις ρόδες του και το πήγα στην αυλή του ανθρώπου για να του δώσω.... τις ''πρώτες βοήθειες'' ώστε να το φορτώσω στο αυτοκίνητο. Ο άνθρωπος απόρησε για το τι θα του κάνω στα χάλια που ήταν και όπως χαρακτηριστικά μου είπε ''απορώ ρε φίλε για την τρέλα που κουβαλάς και που την βρίσκεις την όρεξη''.  και πως θα ξαναγινόταν.... ποδήλατο! Τον ευχαρίστησα και του υποσχέθηκα φωτογραφία μόλις θα ήταν έτοιμο......
           Στον δρόμο για το γυρισμό, με φορτωμένο το ποδήλατο στο αυτοκίνητο.... μόνοι μας πια , σκεφτόμουν τα τελευταία λόγια του φίλου....  γιατί να αναλώνομαι με πράγματα ξεχασμένα, που δεν μπορούν πια να καλύψουν εκ των πραγμάτων τις ποδηλατικές μου ανάγκες...καθώς,  πολύ απλά το συγκεκριμένο ποδήλατο δεν είναι το όχημα που θα πάω για ψώνια δεν είναι το ποδήλατο που θα κάνω τις δουλειές μου ή τις μικρές αποδράσεις μου.....γιατί να μην το αφήσω στο πηγάδι.... να τελειώσει εκεί και να μην γνωρίζει κανένας τίποτα....

και μία πιο κοντινή......

   Γιατί πολύ απλά όπως τα έμψυχα υπάρχουν και... φαινομενικά άψυχα αντικείμενα όπου χωρίς να είναι κάτι το πραγματικά σπάνιο ή κάποια ειδική σειρά.... ή τέλος πάντων δεν το οδήγησε κάποιος σπουδαίος... να σε κερδίζουν και να σε κάνουν να τα σέβεσαι για την καθημερινή απλή ιστορία τους, για την συμβολή τους στον καθημερινό αγώνα των ανθρώπων που τα είχαν για επιβίωση, για το μεροκάματο και για το μεγάλωμα της οικογένειας. Για αυτό το λόγο αξίζουν τον σεβασμό μας αυτά τα ποδήλατα... γιατί όπως έχουμε κατηγορίες ποδηλάτων....  κούρσες, δρόμου, ή χωμάτινα εγώ αυτά τα ποδήλατα  δεν θα τα πω απλά διπλοσκέλετα...καθώς υπάρχουν κάποια που ανήκουν σε δικιά τους κατηγορία και θα την ονόμαζα ... ''τα ποδήλατα του μόχθου'' και αυτά τα ποδήλατα δεν μπορούν να πετάγονται στα πηγάδια και στα χαντάκια καθώς είναι κομμάτι κληρονομιάς και πολιτιστικής κουλτούρας από άλλες εποχές. Δεν νοείται για μένα να ακούω συνειδητοποιημένους ποδηλάτες να τα αποκαλούν  υποτιμητικά ''ματράγκες'' και ''καραντάνες'' και  να καμαρώνουν γεμάτοι ''δήθεν''  για το καινούριο τους πολλές φορές κινέζοταϊβανέζικο ή μη, κουρσί ή τρεκινκ τους.            

όμορφα ποδήλατα που βγάζουν ένα περίεργο.... ''τσαμπουκά'' με την θωριά τους..

   Κάποιες φορές τυχαίνει και δένεσαι πολύ με κάποια αντικείμενα.... έτσι και εγώ με το συγκεκριμένο ποδήλατο, παρόλο που έχω αρκετά, αυτό το συγκεκριμένο έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.... και δεν είναι βέβαια η φίρμα μιας και τα Goebel δεν ήταν ποτέ Raleigh ούτε Bismarck  ήταν σχετικά φτηνά, αν και σκυλιά επάνω στην δουλειά ποδήλατα. Μάλιστα τα περισσότερα Goebel που έχω συναντήσει είναι αρκετά σκληρά δουλεμένα και ήταν  από τα αγαπημένα ποδήλατα -μαζί με τα bismarck- των οικοδόμων.  Επίσης..... είχαν και χαρακτηριστικό στιλ οδήγησης, αν θυμάστε οι παλαιότεροι την εικόνα που θα περιγράψω θα καταλάβετε τι εννοώ.. Αν έχετε στο μυαλό σας ανθρώπους που οδηγούν διπλοσκέλετο ίσως θυμάστε κάποιους που όταν τους κοίταγες από πίσω  τα οδηγούσαν με ανοικτά τα πόδια και ανάμεσα το τιμόνι... ε! τα περισσότερα από αυτά ήταν goebel και ο λόγος είναι το εργοστασιακό μικρό τιμόνι (όχι όσα είχαν phillips) που φόραγαν  και δεν βόλευε ιδιαίτερα τους ψηλούς, με αποτέλεσμα να το οδηγούν με αυτό τον τρόπο.
    Σε γενικές γραμμές τα Goebel δεν ήταν από τα ακριβά διπλοσκέλετα... ήταν πιο φθηνά από τα Raleigh Bismarck και Goricke.... εντούτοις όμως είχε μνημειώδη αξιοπιστία και είχε όλο εκείνο τον εξοπλισμό που θα χαρακτήριζε ένα καλό ποδήλατο εργασίας. Τα ίδια ακριβός ποδήλατα θα τα βρείτε και σαν Olympic, όπου τα εισήγαγε ο Κασιμάτης... μάλιστα  σαν Οlympic  κυκλοφόρησαν φυσικά για εμπορικούς λόγους..... αλλά και για το λόγο ότι σαν Goebel έφερνε ανατριχίλα θυμίζοντας τον υπουργό του Χίτλερ.... έτσι η εδώ αντιπροσωπία το κυκλοφορούσε με δύο ονόματα. Τέτοια ''πολιτικά'' ή ''ιδεολογικά'' θέματα αν θέλετε......είχαμε σε κάποιες  περιπτώσεις με μερικές φίρμες που θα τις αναλύσουμε σε άλλη ενότητα.
   Το ποδήλατο λοιπόν..... αφού το έφερα στο σπίτι μου, έκατσα το έλυσα, το καθάρισα,  του βρήκα πιρούνι το έβαψα και το ξαναμόνταρα  με τα ίδια ανταλλακτικά που φόραγε, πλην ελαχίστων.  Εδώ να πούμε πως όταν έχουμε καλή ποιότητα υλικών το λύσιμο γίνετε με μια σχετική ευκολία σε αντίθεση με ένα κινέζικο ή ένα ινδικό π.χ ποδήλατο που αν έχει σκουριάσει οι βίδες δύσκολα λύνουν και συνήθως αναγκάζεσαι να τις κόψεις. Έτσι λοιπόν το Goebel όπως προανέφερα εκτός από το πιρούνι που δεν ήταν δυνατό να ''έρθει'' στην θέση του, το υπόλοιπο ποδήλατο έχει αναπαλαιωθεί ακόμα και στις βίδες του και μετά από αρκετό κόπο και υπομονή  ήρθε σε λειτουργική κατάσταση, και μπορείς άνετα πια να το εμπιστευτείς για την βόλτα σου και να το καμαρώσεις στο δρόμο...

       Πριν περίπου από ενάμιση χρόνο γινόταν από μία λέσχη με αυτοκίνητα αντίκες στην  περιοχή μου  μία εκδήλωση με αναπαλαιωμένα οχήματα από όλες τις κατηγορίες ...αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, ποδήλατα ακόμα και φορτηγά.  Εκτός από την έκθεση αυτών των οχημάτων  ταυτόχρονα γίνονταν και διαγωνισμός καλλιστείων ανά κατηγορία όπου ψήφιζε ο απλός κόσμος τα εκθέματα που του άρεσαν... Εγώ δεν ήθελα να συμμετάσχω σαν εκθέτης σεβόμενος την προσπάθεια κάποιων ανθρώπων που προσπαθούν να βγάλουν το μεροκάματό τους ενώ εγώ κάνω απλά το κέφι μου...καθώς στους εκθέτες με τα ποδήλατα υπήρχαν μόνο επαγγελματίες ποδηλατάδες, αλλά δάνεισα τρία ποδήλατα στον Αντώνη Ραφαηλίδη για να συμμετάσχει αυτός σαν κατάστημα. Μέσα στους ''αντιπάλους'' υπήρχαν Raleigh, Bismarck... Phillips και μία  BSA ενός δικού μου  ανθρώπου, αλλά και άλλες βαρύγδουπες ''παρουσίες'' ..... όπως σας είπα ψήφιζε με μυστική ψηφοφορία το κοινό που σημαίνει ότι ήταν απλός κόσμος που δεν πολυκαταλάβαινε  από φίρμες και μάρκες.
  Σε γενικές γραμμές είμαι άνθρωπος που δεν πιστεύει σε υπερφυσικές δυνάμεις.. και μάλλον θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου σαν δύσπιστο... και όμως εκείνη την βραδιά έγινε κάτι το περίεργο.. θα έλεγα πως το ποδήλατο έβγαλε μια μαγεία.... και κέρδισε το κοινό όπου το ψήφισε σαν το καλύτερο δείγμα ανάμεσα σε τόσα άλλα ποδήλατα. Να αναφέρω πως  τα υπόλοιπα ποδήλατα που είχα δώσει στον Ραφαηλίδη -θεωρητικά τουλάχιστον- ήταν πιο μεγάλες φίρμες, εντούτοις το Goebel ήταν αυτό που κέρδισε τον κόσμο και το ψήφισε σαν το πιο όμορφο.
  Όταν το ίδιο βράδυ μου το επέστρεψε ο Αντώνης μαζί με τα άλλα για να το βάλω στην αποθήκη μου  και μου έδωσε το βραβείο του ''όμορφου'' και με την ''βούλα'' παρακαλώ... πέρασε από το μυαλό μου η ιστορία του...  το μαρμαράδικο, το χωριό, το τρακτέρ το κοτέτσι και τέλος το άδικο τέλος που το περίμενε παρατημένο στο πηγάδι ...Θυμάμαι πως έκατσα λίγο μαζί του το χάζεψα έτσι γυαλιστερό που ήταν... του χτύπησα με στοργή την σέλα και ένοιωσα πραγματικά όμορφα και ''γεμάτος''.... όπως όταν έχεις κάνει μια καλή πράξη ... σαν να  έχεις συμβάλει ώστε να αποκατασταθεί μια αδικία.
Καλό σας βράδυ.

και εδώ σαν  έκθεμα της ομάδας των ''φίλων του κλασικού ποδηλάτου''
στο 3ο Bike festival τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε στο Γκάζι ....